Dit blog gaat over;



In feite gaat dit blog over alles wat een mens zoal in het leven tegen kan komen, weliswaar bekeken met een spirituele inslag ( alles heeft met alles te maken) maar wel het soort spiritualiteit dat terug te vinden en te herleiden is en naar het leven van alle dag. En natuurlijk geschreven vanuit een persoonlijke en altijd doorleefde visie. Liever geen theorieën die ik niet zelf aan der lijve heb ondervonden.
Daarnaast alles dat een mens inspireert tot een bewuste manier van in het leven staan.

Verder is mijn blog niet echt een 'per dag' blog, maar liever een blog dat je gewoon even leest.....

En verder vertegenwoordigt dit blog dat wat het leven mij brengt. Steeds weer nieuw en steeds weer anders!









zaterdag 10 september 2011

Onzekerheid, bescheidenheid of...?

Vooral dat laatste of, want als iets geen onzekerheid of bescheidenheid is, wat is het dan wel?
Naar aanleiding van het portretteren van Marjolijn, waarvan vooral het speciale beleven van ons contact het resultaat was, ben ik eens gaan nadenken over onzekerheid en bescheidenheid.
Nee, niet over hoe dat bij Marjolijn zou zitten hoor, hihihi...stel je voor zeg!
Vaak als ik terughoudend over mijn "schilderkunsten" spreek, lijkt het misschien "onzeker" of "bescheiden".
Zelf zie ik het als mijn eigen "waarheid", want ongezond onzeker of bescheiden ben ik bepaald niet!
Toch is er nog die "of", waar ik de titel van dit stukje mee afsluit.
Die "of" heeft te maken....erg hoge eisen aan mijzelf stellen of toch.....?
Eerlijk gezegd kom ik er niet uit.
Het lijkt te maken te hebben met oude wonden.
Oude wonden van het niet goed genoeg zijn, mij door mijn ,zelf natuurlijk vreselijk onzekere vader, aangepraat.
Over een algemeen psychische wond heb ik het dan even niet, het gaat om een specifieke "hersenspoeling".
Mijn vader was namelijk, schildertechnisch gezien, een groot ambachtsman.  Als ik hier zou vertellen dat hij in staat was een "Rembrandt, van Goyen, of welke oude meester dan ook op paneel of doek te zetten, overdrijf ik niet. Vanwege het vader op zoon beroep van restaurateur, meende ik dus ook zo te moeten "willen" schilderen.
Maar ik vond het vreselijk, die oude stijlen pasten totaal niet bij wie ik ben. ( In feite durfde mijn vader die kunstenaar in zichzelf niet toe te laten)
Zodra ik mijn eigen fantasieën en kunsten liet stromen, werd dat belachelijk gemaakt...
Nu, zelf op mijn toch best gevorderde leeftijd, speelt dat litteken nog steeds op.
Vandaar mijn terughoudendheid om mijn werk aan "de wereld" te tonen.

Als weblogstukje en niet als persoonlijk dagboek verhaal, zou ik hier over willen zeggen;
Een mens is zich vaak niet bewust hoe oude, soms zelfs vergeten kwetsingen, een huidig leven nog steeds kunnen beïnvloeden.

4 opmerkingen:

  1. Dit is toch weer een mooi schilderwerk..!!
    Soms worden dingen duidelijk, op een moment dat je het helemaal niet verwacht.
    Dank en een fijne dag.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wat je vroeger beschermde is nu een handicap.
    Zoals ik het tot nu toe bij jou zie ben je al aardig losgemaakt.

    liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  3. We willen zo graag die waardering, pas als je dat los kan laten komt je eigen stijl tevoorschijn. En beleef je waarschijnlijk veel meer plezier in het schilderen dan je vader die 'moest'.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Vaak als ik terughoudend over mijn "schilderkunsten" spreek, lijkt het misschien "onzeker" of "bescheiden".
    Zelf zie ik het als mijn eigen "waarheid", want ongezond onzeker of bescheiden ben ik bepaald niet!

    Bij mij is dit ongeveer hetzelfde.

    Wat een achtergrond heb je! ik begrijp de pijn die het met zich meebracht, maar ik ben toch ook onder de indruk van het feit dat je zo'n begaafde vader had. Dat hij de kunstenaar niet durfde toe te laten, en jij, zijn zoon daar nu wel mee bezig is. En daarin naar een vorm zoekt. Mooi vind ik dat.

    BeantwoordenVerwijderen