Het Nu als experiment.

Een bewust experiment is het niet, dan zou ik me beter voordoen dan ik ben.
Het is hooguit een bewust gericht zijn op zoveel mogelijk in het Nu leven, een experiment zou suggereren dat ik daarbij steeds de juiste afstand zou kunnen nemen van mijn eigen gedrag daarin, alsof ik een 'neutrale' toeschouwer ben.
Zo af en toe gebeurt dat wel, het voelt een beetje vervreemdend op zo'n moment.
Jezelf bezig zien en het toch ook weer zelf zijn.


Hoe werkt dat Nu?
Al naar gelang je omstandigheden kan je er behoorlijk ver in gaan, toch lijkt het een luxe die niet voor iedereen is weggelegd.
Maar is het werkelijk zo een luxe, dat leven in het Nu?


Ik kan niet anders doen dan er een persoonlijk verhaal van maken, misschien dat het je tot nadenken stemt, in ieder geval heeft het mij tot een ander soort 'denken', beleven, gebracht.
Eigenlijk is het een kwestie geweest voor mij van ernaar toe groeien...Van 'gisteren' naar Nu, van 'morgen' naar het Nu van dit moment.
Neem nou het vaak gekoesterde begrip van 'herinneringen' ( in de goede gevallen).
Wat brengt het je anders dan dat wat niet meer is?
De vreugde van toen afzetten tegen de situatie van het Nu...en dan daar je kracht uit putten?
Het kan nauwelijks meer brengen dan op een bepaald moment een gevoel van weemoed.
De slechte herinneringen zijn andere koek.
Wellicht van hetzelfde deeg gemaakt. Je hapt erin en bijt op lucht.
Ze zijn niet Nu, en als je van de slechte herinneringen nu nog niets geleerd hebt, dan is het niet meer dan vast houden van oude pijn.


Laatst kwam ik, intens genietend van het 'toen' zeer aangename Nu, iemand tegen die een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld. Hij vertelde mij dat ( ik hou het vaag) iemand die ik minstens zo goed ken, net op het kantje gered was van een doordachte zelfmoordpoging en dat een ander, voor mij eveneens  bekend iemand, was overleden aan een aantal kwalen na jaren lang depressief en verloren geleefd te hebben.
Beide mannen in de kracht van hun leven.
Ik was geschokkeerd en luisterde intens, mijn gedachten waren bij mijn herinneringen aan hen.
Die avond vertelde ik het aan mijn zoon, die beide ook zeer goed gekend heeft.
Hij meende een snik in mijn stem te horen. Ik moest hem teleurstellen, levend in het Nu was/ben ik mij bewust dat het opgeroepen emotie zou zijn. Emoties gevoed door herinneringen en niet vanuit een betrokkenheid in dit Nu.
Anders zou het zijn geweest als ik één van beide nog in dit nu had gekend.


Er valt zó veel te schrijven over dat leven in het Nu en hoe dat kan uitwerken.
Dus laat ik het even bij dit, zeer onafgemaakte stukje en ga later in een ander stuk weer eens verder over dat Nu.
Laten we eerlijk zijn, Nu moet wel nu zijn!
En mijn Nu op Spijkerbed is even op..
Bovenstaand verhaal begon veel te lijken op een te droog koekje dat erom vraagt even lekker in koffie of thee te worden gesopt.
Ik zou zeggen, ga je gang!
(@)

Overigens wordt de bijgevoegde foto even luchtig besproken op mijn Fotoblog.