Een echt gespreksonderwerp lijkt het niet meer voor me.
In andere tijden, andere 'vrienden', andere omstandigheden konden we er over filosoferen en werd het uitgediept als een bijzondere staat van zijn.
Het nulpunt bereikt...
Een bijzondere staat van zijn is het óók als ik er niét over filosofeer, met wie dan ook!
Misschien wel meer bijzonder dan wanneer je het in woorden gaat vatten, dan wanneer je er bijval of kritiek op krijgt.
Nulpunt is in het niks verkeren, maar dan zonder specifieke depressie en zònder een soort euforie over dat 'nulpunt'.
Indolent, ooit een woord dat mij zijdelings via een vriendin in de vocabulaire schoot werd geworpen.
Haar therapeut had haar als zodanig bestempeld en het betekent zoiets als; onverschillig, gevoelloos, bijna apatisch, geen interesses meer.
Nulpunt lijkt een broedplaats voor dit alles.
Toch is het tegendeel waar.
Een stil water waar alles op blijft drijven...dat vind ik wel een aardige beeldspraak.
