Hij...en iemand over 'god'.

Al een paar keer hadden Hij en ik het manuscript besproken en gek genoeg werden het nooit discussies of meningsverschillen over interpretatie en dat soort dingen. Meestal deelden we juist door dat manuscript gevoelens, het zette nergens aan tot tweedracht of woordenstrijd.

Op zich al heel bijzonder, aangezien de echte (?) heilige boeken vaak tot verhitte gesprekken en meningsverschillen kunnen leiden.

Het typeert gelijk de strekking van dit wonderlijk schrijven, steeds aangevuld door 'toevallige' voorbijgangers.

Hij vroeg het me alsof Hij m'n gedachten had gelezen; "Wat deed het derde schrijven met jou in dit manuscript?"

Hoe voelde Hij toch steeds aan wat er in mij leefde?

'Dat stuk over God enzo...? Het prikkelde mij en het lukte mij niet om er kritiek over te voelen of twijfels over te hebben. Dat bevreemde mij, aangezien ik juist op 'godsbeelden' die mensen kunnen hebben erg kritisch en zelfs argwanend en 'veroordelend' kan zijn. Ik voelde het mee, terwijl ik het las..'

 Niet verwonderlijk dat Hij op een gelijksoortige manier reageerde op dat stuk uit het manuscript;

"Weet je, toen ik het las duizelde het mij even, ik voelde mij de God zelf die dit geschreven had kunnen hebben en  toch gelijkertijd voelde ik mij verdwijnen alsof ik in alles was".

Ondanks de serieuze aard van onze bespreking moest ik even lachen, want ook ik had de 'stoute' gedachte gehad dat God zelf dit stukje over 'God' er tussen had gezet. Stiekem!

Ik vertelde het Hem en we konden er samen smakelijk om lachen dankzij ons beeldend vermogen;

De Allerhoogste die iets 'stiekem' zou doen...

Ons gelach resulteerde in een rode wijnvlek op zijn rieten mat onder de salontafel..

Lachen met een vol glas in de hand blijkt niet altijd verstandig.

De rest van ons daarop volgende puberaal gedrag zal ik de lezer besparen.

Voel hem in je en weet hem buiten je in al dat is. Hij of zij is niets anders dan de verpersoonlijking van ons Zijn...en omgekeerd.

Dit was een van de zinnen die vraagtekenend in onze hoofden bleef door galmen.

Alhoewel Hij het niet als vraagteken beschouwde maar meer als een bevestiging van.

Aan het eind van de avond dronk Hij, tot mijn stille schrik een glas wijn met mij mee..

Wat dat met mij deed?

Het doorbrak mijn angst om over mijn alcoholprobleem te beginnen.

Maar dat wordt een heel ander verhaal, want nog steeds weet ik niet of Hij dat bewust deed om mij uit de tent te lokken.

Wordt vervolgd, drank of manuscript?

Ach, ik laat komen wat komt.