Stabiel leven.

Schrijversgewijs bots ik weer even tegen de je of de ik-vorm aan...
Geeft de je-vorm genoeg eigen betrokkenheid weer als het om een zeer persoonlijk beleven gaat?
Ach, ik maak er gewoon een speelse je-ik variatie van.
Wat kan hetgeen je op school is aangeleerd toch vast in je systeem geraken!
Zinnen zo min mogelijk met 'ik' beginnen...
Welja, nu krijg ik gelijk het spelletjes gevoel van geen 'uhh' mogen zeggen.
Maar ik worstel mij er dapper doorheen en begin mijn stukje over 'stabiel leven'.

Verloedering of 'vrijheid van geest'?

Vanuit mijn verleden tot aan hier gekomen vallen mij steeds meer dingen op als het gaat om hoe ontzettend geconditioneerd veel mensen zijn, vooral als je het afzet tegen de geconditioneerdheid van verslavingen.
Dat is nog wel voor de meesten begrijpbaar, ergens in vast geraakt zijn dat tot verslaving heeft geleid!

Let op, mijn ik-vorm komt nu uit de mouw, verkleed als ondeugend aapje;
Ik ben ongeveer nog steeds rond de dertig en ik mag verder niet klagen over dat lijf van 62 dat daar omheen gevouwen zit. Niet al te veel kreukels en weinig kraakt nog of valt uit elkaar.
Over mijn verslavingsperiode die ongeveer 25 jaar van mijn leven een belangrijke rol heeft gespeeld ga ik niet meer uitweiden. Dat is ook eigenlijk niet het onderwerp van dit stukje!


Het gaat om het 'stabiele leven', maar vooral ook over 'erbij horen'.
Ik kan het wat dat betreft zeer kort houden; ik hoor nergens ( meer) bij.
Het zou wel kunnen hoor, namelijk bij de 'stabielen', maar helaas voldoe ik daarin niet aan de vaak onbepaalde eisen die stabiel zijn met zich mee brengt, zijnde een dertiger van 62!
Mijn verslavingsperiode heb ik meer dan overleefd.
Ik heb hem intens doorleefd zelfs en voel me er nu een bijzonder rijk mens door.
Geen wereldreis, geen bibliotheek had mij kunnen brengen wat de verslaving mij gebracht heeft.
De kracht die mij gegeven is waardoor ik het na kan vertellen is het bijzondere van die rijkdom.


Stabiel levend ben ik als zodanig niet herkenbaar.
Goddank zou ik bijna zeggen!
Mijn houding naar mensen die hun verslavingen willens en wetens ( en uit vermeende onmacht) vast blijven houden, kan van dag tot dag en van mens tot mens verschillen.
De hulpverlener in mij is namelijk volwassen geworden...hij 'helpt' niet meer, maar leeft zijn leven vanuit die hij geworden is. Zonder verslaving.
De jaren reeds zonder verslaving tel ik niet eens meer, dat is leuk voor beginnelingen!

 ( Gemeen grapje)

Jakkes, zeker een kijkje in de keuken van een verloederde verslaafde!

Nee hoor, gewoon een kijkje in de keuken van een 'vrij' mens!

Alles op zijn tijd en zonder angst. 

Want juist angst voor wat komen gaat kan de mens vastzetten in zijn verslaving.

 Ook dit is een tafereel uit de 'vrije' keuken!

(@)