 |
| Dit was de eerste aanblik toen ik mijn huis verliet.. |
Voorlopig gaat het daar op lijken op mijn Spijkerbed.
Liggen op roestige spijkers heeft gevolgen...
Het schrijven gaat minder, maar de plaatjes willen nog wel.
Mijn teksten neigen steeds zo diep te worden, dat ik steeds vaker besluit ze niet te plaatsen.
Dus doe ik dat dan ook niet!
Als ik mijn Nikon uitlaat voel ik mij helemaal..
Zen.
Wat moet je dan eigenlijk nog met ingewikkelde teksten?
Doe het goede en heb lief.
Koester geen wrok tegen wat of wie dan ook.
Het doet vooral jezelf pijn.
In stilte ben ik, ongeacht hoe ik mij voel.
Ik ben.
 |
| En zo kwam ik weer thuis. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten