Sinds ik dit weblog heb is het mij redelijk gelukt trouw te blijven aan mijn behoefte een soort evenwicht te vinden in het persoonlijke en het meer algemene.De laatste tijd merk ik steeds meer dat ik daar moeite mee ga krijgen...
De titel van dit stukje bedacht ik omdat ik bijna dat evenwicht begin te verliezen.
Zoals dat eigenlijk ook geldt voor mijn dagelijkse leven, het is moeilijk geworden mezelf in balans te houden.
Bipolariteit en manisch depressieve aanleg blijken weer zomaar de kop op te kunnen steken...en dat is toch best behoorlijk schrikken.
En bijna zou ik in dit stukje dingen gaan schrijven die wèrkelijk te persoonlijk zijn...
Toch hoop ik dat ik opnieuw een vorm vind om dat in mijn blogberichten weer in evenwicht te brengen.
Best een akelig rot stukje, het huilen staat me op dit moment nader dan het lachen.
Ik kan er niet meer om heen, eigenlijk gaat het al bijna een jaar minder goed.
Gezien mijn verleden roept dat zo nu en dan behoorlijk wat angst op...
Die strijd aangaan weegt op dit moment zwaar en vooral ook erg eenzaam, ondanks een aantal goede vrienden die er voor me zijn. ( Maar ook voor hen begin ik mij steeds meer te verstoppen.)
Alleen leven en alleen overal voor moeten zorgen, ineens benauwd het me..
Natuurlijk realiseer ik me wel dat zo een renovatie in huis mij extra doet wankelen.
Mijn gevoel van 'veiligheid' is even behoorlijk ondermijnd.
Ik weet niet of ik dit stukje op mijn blog zal laten staan, maar helemaal niet meer bloggen is geen optie. Hoe raar het misschien ook mag klinken, sinds ik uit een vreselijke diepte ben opgestaan, 6 jaar geleden, is bloggen één van de zaken geworden waar ik houvast in vind.
Je mag dit stukje gerust laten staan.
BeantwoordenVerwijderenHet spreekt ook kracht!
Natuurlijk brengt de renovatie in huis alles overhoop, ook in jezelf.
Je hebt er al zolang tegen aan gekeken en dan is al die rommel en herrie er.
Nog even door bikkelen vandaag, lieve Walter en dan even bijkomen het komende weekend.
Knuffel en een aai over je bol.
Aan jou heb ik veel steun, lieve Marjolijn...onze regelmatige skypebabbels, over en weer even wat aandacht voor elkaar. Dank je! Kus.
VerwijderenLees dit stukje zelf ook nog eens goed.
BeantwoordenVerwijderenJe bent 6 jaar geleden uit de diepte herrezen, als ik dit stukje lees, wat jezelf ook nog goed moet doen !, weet je toch aardig op de randen van de depresie's te blijven.
Een evenwichtige balans wil niet altijd zeggen dat je altijd in balans bent, maar dat je balanceert om in evenwicht te blijven.
En sommige gebeurtenissen, of zaken, kunnen die balans behoorlijk ondermijnen.
En ja het leven is beangstigend !!! je zou er niet alleen bang van worden, je wordt er soms ook bang van.
Je hebt volkomen gelijk A, in de zin dat je duidelijk weet waar ik het over heb.
VerwijderenNatuurlijk is een stukje als dit een moment opname...maar toch, even mijn 'angst' uiten helpt soms, inderdaad zelf terug gelezen...Heb dan ook niet de illusie dat ik de enige ben die met dit soort gevoelens kan zitten. Stel je voor!
Het is niet raar dat je aan bloggen een soort van houvast hebt. Het is een manier om je te uiten ook al houd je dingen voor je zelf.
BeantwoordenVerwijderenGeloof naar dat het voor veel mensen zo werkt.
Voor mij is het een manier om iets te moeten. Mijn dagelijkse blogje maken houd me bezig en dat is ook raar. Voor het zelfde geld zou ik de ramen kunnen gaan zemen. Voor je het weet is je keuken klaar en mag je er weer je eigen veilige plek van maken. En de ramen zemen. Er is altijd een lichtje......
Dank Eveline, voelt toch als steun wat je schrijft! Fijn weekend
VerwijderenGewoonten zijn een soort steun, en dat kan dus ook bloggen zijn.
BeantwoordenVerwijderenTja, verder, herkenbaar, al blog ik er dus niet over, voor mij werkt dat niet goed.
Kan me goed voorstellen Margreet...ik denk ook best 2x na voordat ik iets neerzet. Tot op heden lucht het me nog op..nog wel. Ja, ik begrijp je heel goed, denk ik.
Verwijderenbegrijpelijk dat de angst er is van terug helemaal in die diepte te geraken, je komt van ver
BeantwoordenVerwijderenmaar je hebt het toch maar gedaan Walter, je mag trots zijn
ook daarom, als het van je afschrijven kan helpen dan moet je dat doen
en als je het niet op blog wilt zetten kan je het altijd voor jezelf ergens schrijven
die keukenwerken zijn nu even de druppel die teveel is op je minder jaar
ik wens je kracht om terug je balans te vinden, ik weet dat jij dat kan
zie niet enkel die moeilijke periodes maar zie de kracht van die 6 jaar
een heel lange dikke warme knuffel x