Erover schrijven lukt, erover praten niet.

Alreeds vrijdag voelde ik het weer in de lucht hangen..
Dat wat vroeger manisch/depressief heette is het gelukkig niet meer.
Zonder al die medicijnen die ik er ooit voor gebruikte is alles ( in mijn geval) ten gunste veranderd.
Daar waar ik mij in deze periodes vroeger een machteloze toeschouwer voelde, ben ik nu min of meer de toeschouwer die gewoon waarneemt.
Natuurlijk verstop ik mij nu het liefst, maar dat heb ik afgeleerd.
Een uitlaatklep is er 'gewoon' over schrijven.
Wakker wordende uit mijn nachtslaap wilde ik ineens weer dat beschermtentje om mij heen..
In mijn halfslaap lukt dat mij op de een of andere manier om dat bijna tastbaar te visualiseren.
Ooit, werkelijk vele jaren geleden, toen mijn bipolariteit nog extremen kende, verstopte ik mij dan letterlijk voor de buitenwereld en op een keer, mijn moeder leefde nog, stond de politie aan mijn deur!
Doordat mijn moeder mij al dagen niet meer had kunnen bereiken, was ze zo bezorgd dat ze de politie op me had afgestuurd!
Nee, mezelf op die manier verstoppen wil ik niet meer.
Dan maar even een meloen zijn die een zonnebril opzet om niet herkend te worden...

Door dit stukje gewoon open en bloot hier neer te zetten voel ik mij al een stuk lichter.
Tja, tegenwoordig gaat bij mij dan het leven toch gewoon door en dat is een hele vooruitgang vergeleken bij hoe het ooit was!