Maar als ik eenmaal boos word!...

Nee, dit was niet de vreselijke Griek, gewoon Hoogvliet, 10x beter dan...

Liever niet over boosheid met dit mooie weer en een super gezellige dag.
Het begon goed, meer dan goed zelfs, want m'n vriendelijke gast besloot me te trakteren op een etentje vanwege mijn gastvrijheid, oké dan ga je weer eens gezellig naar de Griek toch?
De wandeling naar het centrum van Gouda, vanuit mijn huis, duurt zo'n 25 minuten.
Bloemendaalse weg, altijd prijs, schitterend.
En ja, al wandelende ga je elkaar een beetje verkennen, lief en leed en dat soort dingen.
Toch blijkbaar beiden zeer gevoelige mannen, want ineens liepen we beiden zowat te janken vanwege ooit opgedaan leed..Kijk, als zoiets ontstaat weet je dat je goed zit met elkaar.
Ineens sloeg het om naar gigantische lol!
Tranen van leed veranderden in tranen van heftige lachbuien, kan me nauwelijks herinneren dat ik met iemand zo extreem gelachen heb!!
En dat allemaal terwijl je richting stad gaat en daarbij even de wereld om je heen vergeet..

Ik ga echt even antireclame maken..
Grieks restaurant genaamd Delphi, Wijdstraat, Gouda..
Vreselijk, niet te eten, ben voor het eerst echt boos geworden...
Wordt vervolgd..
9:15 uur.
Vervolg; 
Eigenlijk hadden we al snel moeten vertrekken daar...pal voor ons begon de 'dame' van het restaurant in een soort opstandige toon tegen een jong stel te oreren over hun reservering die niet klopte. Gênant, ronduit gênant! 
Vervolgens komen 3 verschillende 'serveerders ons vragen of we iets drinken willen, als we niet alert waren geweest had de tafel ineens vol met drank gestaan.
Dus ik zeg er   toch maar iets over tegen de 'dame' die ons in eerste instantie bediende.
Niet te geloven wat ze zegt op een manier die iedereen kon horen.
'Ach, hij weet soms niet wat hij doet'. Ook al schaamteloos om zoiets te zeggen over een collega!
Een Griekse schotel voor 2 personen hadden we besteld, uiteindelijk ga je uit eten voor de gezelligheid en saamhorigheid.
Na een tijdje worden er een stuk of 8 bakjes op tafel gezet met een soort kattenkots.
En een minuscuul  mandje met..4 miezerige stukjes stokbrood.
Olijven die je normaal weggooit omdat ze er niet meer uit zien..
Jan uit Roermond kijkt mij aan en ik..kijk Jan aan.
Maar we besluiten er hoe dan ook een leuk etentje van te maken.
De roze kattenkots smeer ik als eerste op een stukje stokbrood...bremzout en smakeloos scherp.
Jan verkleurt, net als ik, maar Jan is een vriendelijke man, ik echt niet altijd als ik me beduveld voel.
Tweede smeer poging, een aubergine puree die naar ranzige olijfolie smaakt.
Ik bespaar je de rest van de details.
De bediendame vraag ik het spul te verwijderen en zeg er eerlijk bij dat het gewoon niet goed smaakt. Dat blijken ze duidelijk niet gewend en ze begint de 'gerechten' uit te leggen en te verdedigen.
Jan vertelt mij later dat mijn ogen van bruin naar zwart schoten.
'Haalt u het maar weg'...
Na een tijdje komt de volgende (af) gang. Het ziet eruit als mislukte Mora snacks..
Ik hap iets van een stokje af, een soort rubberen zool ofzo.
'Assertief' zijn was erg in de mode ooit (jaren70).
Roep de dame weer en zeg: Hier gaan wij niet voor betalen!

Oké, ik ga het stukje inkorten...
Eind van het liedje ( en vraag niet op welke manier) gaat ze met iemand achter de schermen overleggen om onze klacht te behandelen, natuurlijk kwam de kok niet naar onze tafel om...enz. enz.
Dan komt ze naar een tijdje terug en gaat ons op schreeuwerige toon uitleggen dat we i.p.v. 60 euro, maar (!) 38 hoeven te betalen. En vertelt daar demonstratief bij dat ze nu het eten weg moeten gooien. Hadden ze dat maar gelijk gedaan.
Tegenwoordig kun je zelfs in een marktkraam pinnen.
Het restaurant bestaat al meer dan 30 jaar, pin hebben ze niet, daar werd nog aan gewerkt..
Nu het goede nieuws, Jan was het gelukkig helemaal met mij eens en natuurlijk heb ik hem het geld teruggegeven.
Dit wil je een gast niet aan doen.
We hebben tot diep in de nacht muziek geluisterd, hoe zoiets mogelijk is..we bleken van exact  dezelfde muziek te houden en weer hebben we puberaal om van alles moeten schaterlachen.
64 en 48, boys will be boys, blijkbaar forever.

Zal ik de blogvraag stellen?
Zou jij het aandurven om iets van het eten en de bediening te zeggen?
Dit is de allereerste keer dat ik zoiets gedaan heb en later hoorde ik ( gelukkig) van een Goudse vriend dat we bij het meest slechte restaurant van Gouda terecht waren gekomen.