Meestal ontstaan die stemmen door je opvoeders en belangrijke mensen in je leven, frustraties van pesterijen of van addergebroed waar je tegen op keek.
Naarmate je ouder wordt kunnen ze hun identiteit langzaam verliezen en gaan ze op je eigen 'geweten' lijken...
Wat 'moet' je eigenlijk en vooral van wie?
Van jezelf?
Of is dat werkelijke zelf eigenlijk van een maagdelijke schoonheid die elke dag opnieuw alles ontdekt en blij is met alles wat op zijn of haar pad komt?
Gut, het lijkt bijna een citaat uit een inzichtgevend boek..is 't niet hoor, schoot me spontaan te binnen toen ik gister eindelijk toch weer lui in het onverwachte zonnetje lag.
Lui genietend, totdat die stemmen weer kwamen.
En ik heb het nu even niet over een psychische aandoening maar gewoon over de gedachte
gang van een gerijpt mens.
Wat die gedachtes waren?
Het waren de stemmen van wat eigenlijk hoort en van wat eigenlijk goed voor je is...
'Je moet erop uit, je moet dingen doen, je moet niet zomaar wat in die kleine wereld van je hangen met je luie reet!'
Die kleine wereld?
Ineens gingen mijn ogen weer open, ogen die keken zonder die stemmen in mijn hoofd.
En ik genoot van het volgende:
En dat terwijl die stem in mijn hoofd verder brabbelde over dat ik eigenlijk een wereldreis zou moeten maken en..o ja, vooral eens iets nuttigs moest gaan doen!
Werkelijk, geloof het of niet, geen idee van wie die stem nou eigenlijk is?
Kan me niet voorstellen dat God 't is...
Een andere stem, de stem van het andere moeten, moeten omdat, tja die heb ik gisteren slechts 10 minuten z'n zin gegeven.
Ik had mezelf immers een dag rust gegund.
Volgens mij was ik moe...
 | |
| De stem van gisteren? |
Heb even meegenoten Walter, van je delen en je foto's mooi, even door jouw ogen gekeken, in jouw hart, was aangenaam daar even te verblijven. :)
BeantwoordenVerwijderenlieve zonnetjesgroet Kagib
Met genoegen gelezen, omdat het zo herkenbaar en helder verwoord is. De stem van anderen die zoals je mooi verwoord met de jaren hun identiteit kunnen verliezen. En zich dan wel geworteld kunnen hebben alsof ze van jezelf zijn. En zie dan maar eens door dat woud van opdrachten en opmerkingen van derden, je eigen stem weer eens te horen. Die stem blijkt dikwijls zoveel zachter, aardiger en ruimdenkender. Soms hoor je 'm zomaar fluisterend, soms blijft het stil achter alle ruis. Fijne foto's Walter, van wat je zag in een grootse wereld. Grt. H.
BeantwoordenVerwijderenVroeger had ik ook altijd en doorlopend een pratertje in mijn hoofd. Ik heb het altijd gezien als mijn eigen denkradertje. Nu dat stukken rustiger is en bijna weg geniet ik zoals nu van dit prachtige blogje.
BeantwoordenVerwijderenSoms wordt je moe van de stemmen in de bovenkamer, vooral als ze lang na echoën.
BeantwoordenVerwijderen