Nachtbericht, want de avond ging snel.

Bijna sluit mijn internet, dus werk ik vast wat voor.
Soms in de nacht gaan er weer internet-streepjes verschijnen, meestal maar 2.
En dan ga ik hier gewoon verder en zie wel wat er komt...
Liever geen zoete koekjes, die bewaar ik voor een pittig overdag bericht!
Te zoet zijn ze nooit, zelfs die van morgenochtend niet!
4:17 uur. zonder internet kan ik toch in dit bericht verder typen, want ik blijf de noodzaak zien om de gang van zaken in deze 'zieke' zorginstelling te beschrijven. Dat ik zelf steeds serieuzer genomen lijk te worden, weerhoudt mij er niet van. Integendeel.
Als ik terugkijk naar hoe, bijna onmenselijk hard ik heb moeten werken om simpelweg gewoon serieus genomen te worden, werkt dat juist mijn 'strijdlust' in de hand.
Het begint steeds moeilijker voor me te worden om 'tactvol' jegens dit systeem en de medewerkers te blijven. Het liefst zou ik ze gewoon bij naam en toenaam te gaan vermelden!
Want meer dan ooit krijg ik door wat ze nog velen anderen hier aandoen.
Anderen die nog steeds niet doorhebben dat ze hier mensonterend behandeld worden.

Een meneer die mij, bijna als een blij kind vertelt, dat hij nu op de proef onder begeleiding heel af en toe naar buiten mag...
Het 'kind' in mij is hier nog nooit één seconde blij mee geweest en nóg kom ik dingen als dit, ook voor mijzelf, hier tegen.
Mijn walging en mijn woede blijft groeien, juist omdat ik ook voor mijn medemens wens te strijden hier.
En, nee...het is geen woede waar ik onder lijd, het is een woede die mij steeds meer kracht geeft, één die die mijn Wezen voedt en gestaag doet groeien.

Aan hier weggaan denk ik nog niet.
Mijn strijdlust is sterker dan mijn behoefte aan een gezonde vrijheid!
Want alleen voor mezelf strijd ik nog nauwelijks.
Die eindstrijd stel ik met een gerust hart uit;
Wegwezen uit dit moordlustige oord!