De HIJ-serie; en de Ongelooflijke waarheid van het Niets.

Ondanks dat het al redelijk laat was, werd de boerderij omgeven door een wonderlijk licht, vergelijkbaar met een prachtige zomeravond schemering.
En eigenlijk was het dat natuurlijk ook, maar dan toch iets heftiger.

Na hun vredig samenzijn vroeg de oude man;
Mensen, vinden jullie het leuk om hier, in de directe omgeving nog een avondwandeling te doen. Dan laat ik jullie gelijk de kleine tuin achter de boerderij zien...

Ja, dat vonden ze alle drie een leuk idee want ze waren in een soort vakantie stemming geraakt!
Buiten was het nog aangenaam warm en de man vond hen prachtige mensen...
Tja, dacht Henry...voor iemand die het aan zijn hart heeft is hij nog bijzonder helder en vitaal!
Lyn keek Henry aan en even dacht hij dat ze zijn gedachten gelezen had.
Orlando raakte steeds dieper onder de indruk van deze man, deze leek de eeuwigheid uit te stralen!

De oude boerderij, zowel als de omgeving leken totaal veranderd en Henry schatte in dat het door de lichtvalling kwam....Androlyn wist beter en Henry?
Hij dacht en dacht, oordeelde en trok conclusies, typisch Henry.

De oppervlakte van de boerderij bleek veel groter te zijn dan ze eerst dachten, maar de tuin achter daarentegen bleek redelijk bescheiden.
Meneer, vroeg Henry...hoe heeft u de bomen hoog bovenin kunnen snoeien, er is opvallend veel licht in uw tuin.
Ach jongen, de dingen gaan nou eenmaal zoals ze moeten gaan...
Henry wist hier even niks op te zeggen en Lyn vroeg aan de man of ze wat mint en lavendel mochten plukken.
Verder bleken er prachtige bloemen en veel wilde kruiden te groeien. Ze pakte toch even een takje bloeiende basilicum mee, want dat kon ze niet weerstaan.
De man sloeg alles vriendelijk gade en vond het best.
Kan het zijn dat ik valeriaan ruik, vroeg Henry en ja, dat klopte...
Daar zal je straks lekker door slapen, jongen!
Ze hielden het geplukte groen gewoon nog in de hand, tijdens een zeer korte wandeling in de omgeving.
Weer aangekomen in de boerderij zetten ze het spul liefdevol in het water, alsof het kleine wezentjes waren die dorst hadden.
 Ja, ja, sprak de man, dorst hebben ze inmiddels zeker!
Orlando wist het nu zeker, deze man was bijzonder, heel erg bijzonder zelfs.

Orlando, de mensenredder werd er een beetje verlegen van.......en de man begon te spreken over;
De waarheid van het Niets.

(volgende keer verder...)