Pas net m'n bed uit en ik zie dat het redelijk weer is...
Als ik het red dan straks maar eens met mijn camera gaan wandelen.
De niet-fotografie trekt me even niet zo meer.
Zwaarmoedigheid in kleur...
Een betere omschrijving dan depressie.
Een speciale manier van leven.
Niet-leven.
Het houdt niet op, wat ik ook probeer...
Elke keer moet ik mijzelf weer uit een diepe afgrond trekken.
Ik zal er wel over blijven schrijven totdat het bloggen werkelijk stopt.
Alles dat lijkt te werken is tijdelijk!
Kost me ook steeds meer moeite om te schrijven over hoe ik me voel, wat mijn onmacht inhoudt.
Erover schrijven begint steeds meer als liegen aan te voelen.
Vooral de humor begint een leugen te worden, humor om de lezer te beschermer tegen de besmettelijkheid van depressie..
Tijdens werkelijk contact in het echt verander ik weer in die 'vrolijke' man.
Tja, wat zou ik anders moeten?
Misschien is dat wel mijn redding, want die 'vrolijke' man leeft nog steeds diep in mij.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen