Dood gaan, ik zie er tegen op!

 Het dood zijn, nee daar kan ik niks bij voelen...

Maar het proces daar naar toe!

Heb al allerlei fantasieën doorleefd, behalve de realiteit!

Als je op een bepaalde leeftijd bent lijkt het dichterbij te komen.

De dood....

Er niet meer zijn, niet meer kunnen genieten van de pijn

en van de schoonheid!

Het ergste vind ik nog; er niet meer zijn voor je kids!

Dan kunnen ze me niet meer bellen

om tegen mij hun ding te vertellen!

72 en ik weet natuurlijk niet wat mij nog wacht...

Misschien toch kanker of iets anders ongeneeslijks?

Toch nog een lijdensweg van levend wegrotten?

Hoe zit dat nou toch met het doel van leven?

En dan denk ik aan mijn ouders.... aan mijn vader eerst!

Wat had hij gedaan met deze mogelijkheid om zich te uitten?

Tja, mijn moeder was hier geen type voor....

Stel, ik zou bij machte zijn om mijn vader aan het woord te laten.

Word ineens wat duizelig...voel dat hij door mij heen wil typen!

Weet best dat er weinig zijn die hierin geloven, zelf geloof ik er ook niet in!

Het is te heftig, ik ben ineens in zijn kamertje.. 

zijn veilige plek!

Ik voel zijn wanhoop!

Ik stop met dit verslag.