Misschien dat het bij mannen ( nog steeds?) zwaarder weegt dan bij vrouwen in het algemeen, maar ik kan me zo voorstellen dat die druk zich ook reeds naar vrouwen verplaatst heeft.
Mijn oorspronkelijke beroep had aanzien, vooral omdat ik met hele kostbare schilderijen werkte bij de betere kunsthandel. Schilderijenrestaurateur in Amsterdam met een goede reputatie.
Maar in de privé sector was het een zeer stressvol beroep, niet zoals in musea een jaar de tijd hebben om je werk goed af te leveren. Niks daarvan! Plus dat er extra hoge eisen werden gesteld aan de aard van de restauratie i.v.m. de toonbaarheid voor de commerciële verkoop!
Toen mijn leven werd verstoord door heftige gebeurtenissen was ik niet meer geschikt voor mijn beroep. Een beroep dat concentratie en rust vereist.
Het gaat er nu over hoe het werkt om "naakt" te zijn...Dus als men vraagt; "Wie ben je en wat doe je", dan zeg ik tegenwoordig toch maar; "Ik doe wat ik doe en ik ben die ik ben".
En heel misschien als ik in die energiestroom zit; "Ik ben kunstenaar".
Tja, als je leven een grote omslag meemaakt kun je je maar beter aanpassen....en dus wat naakter door het leven gaan?
