Ik kan mij afvragen, waarom heb ik mij altijd zo tegen het leven verzet en kom ik er nu pas achter dat je gewoon met het leven mee moet gaan?
Mocht ik dat misschien nog niet weten toen ik 30 of zoiets was?
Nee, dat "mocht" ik blijkbaar niet weten. De bedoeling van mijn leven blijkt tot nu toe de mens te zijn die ik op dit moment ben. Kan je dat een beetje volgen?
Met het leven mee leren gaan leek voor mij in eerste instantie een vorm van passiviteit, totdat ik ontdekte dat mee gaan, gewoon mee gaan met hetgeen er op je pad komt juist tot een bijzondere manier van actief zijn leidt. Een heel persoonlijke manier van actief zijn, zoals alleen jij dat kunt.
Jij als unieke persoon.
Hoe tegenstrijdig lijkt het als ik zeg, juist door dat verzetten tegen het leven verandert de zaak al heel snel in "eenheidsworst".
Het bijzondere is dat de één het wellicht ontdekt op zijn 20ste en de ander misschien op het randje van zijn of haar "overgang".
Of we het uiteindelijk allemaal zullen ervaren....dat kan niemand helaas na vertellen.
Nou ja, helaas?
Misschien ben ik juist wel blij en dankbaar dat het leven een mysterie blijft.
"In the End" geloof ik persoonlijk in absolute verlossing, zeker ook voor de meest gruwelijke criminelen.
Want reken maar dat hun leven een werkelijke hel geweest moet zijn.
Trouwens, wie zijn wij, wie ben ik om te oordelen over het hoe en waarom van de slechte daden van een ander?
Waar en door wat werd ons toch ooit aangepraat dat wraak zinvol en rechtvaardig zou zijn?
Toch niet in één van de heilige boeken naar ik hoop.
Nee...nee, dat moet toch echt verkeerd geïnterpreteerd zijn. (???)
( Dit bericht is op het internet verschenen op; 11-1-11 11:11uur )
nou, dat lijkt mij ook waanzinnig raar geinterpreteerd. Wat zou dat het hele concept Liefde betekenen? Overigens ben ik het hartgrondig met je eens over het meegaan met je leven. Gelukkig heb ik dat redelijk op tijd ontdekt.
BeantwoordenVerwijderen(grappig, die datum, die tijd!)
De Bijbel is redelijk expliciet. Althans de woorden van J.C. op dit punt waren dat. Die wierp geen stenen naar anderen als hij niet zeker wist zwlf vrij van zonden te zijn en keerde zijn andere wang toe als hij net een optater had gekregen. Wij mensen maken er een jachtpartij van en willen anderen maar overtuigen van hun ongelijk en het gelijk van het onze. En dus eindigt dit in moord- en doodslag of zoveel pressie dat we zelden of nooit aan ons zelf toekomen, maar ons koesteren in de aanschijn van een ander of een van onze predikers. Omdat we kennelijk niet in staat zijn ons zelf centraal te zetten en vandaar uit lief en aardig voor een ander te zijn. Er is een uitzondering...maar dat weet je wel intussen...
BeantwoordenVerwijderenDe grootste daad van liefde: Vergeven!!!
BeantwoordenVerwijderenNie simpel, eerlijk gezegd kan ik niet alles vergeven!
Zou iedereen dat verdienen? De pijn en het leed dat aangericht wordt kan best wel bovenmenselijk zijn...
Moeilijk!!!
Een heilig boek wordt ook maar geïnterpreteerd naar wat je het beste uitkomt
BeantwoordenVerwijderenzodat je er altijd alle kanten mee uitkunt.
Ik geloof niet dat met het overgaan zomaar alles vergeven wordt.
Juist zal een ziel het moeilijk krijgen, als niet in dit aardse leven "schoon schip" is gemaakt.
De rusteloze ziel zal geen rust vinden.
Het meegaan met de stroom van het leven, er is weinig keus om het niet te doen. Dat wordt dan een leven van verzet en ook dat wreekt zich. Het is heel erg moeilijk om te leren leven met de stroming van je levensweg. Om daarin mee te gaan, wat uiteindelijk toch zal moeten.
Met leuke plezierige zaken is het gemakkelijk, juist de obstakels maken het moeilijk.
Vergeven hoort er helemaal bij om zelf verder te kunnen en je stroming voorwaarts niet nog moeilijker of al helemaal onmogelijk te maken.