Alweer ga ik er voor zitten in de hoop hetgeen ik verwoorden wil via mijn toetsenbord de weg naar mijn weblog zal vinden.
Ik vind het belangrijk.
Belangrijk voor wie ik was en voor wie ik nu ben, in de hoop dat het ook iets voor anderen kan betekenen.
Louter positief zal ik het niet kunnen beschrijven, juist vanwege het feit dat het gaat om "vastzitten".
Nu ik vrij en gelukkig ben (hoe dùrf ik zoiets te schrijven! ) of laat ik zeggen; nu ik vrij gelukkig ben denk ik er extra aan hoe het was om werkelijk vast te zitten.
Bij mij lijkt het er namelijk op dat mijn verleden letterlijk eerst moest sterven voordat ik vrij kon en durfde te zijn!
Al vrij jong begon ik mij te verdiepen in spirituele zaken, die ik gemakshalve de bevrijdingsleer zal noemen.
Bevrijdingsleer, bijna een zelfverzonnen begrip waar ik alles onder laat vallen wat te maken had en heeft met zelfkennis en kennis van het "hogere".
Het kwam meestal glashelder bij mij binnen en daar waar sommige mensen het als een zweverige toestand ervoeren, zag ik het als een deel van de werkelijkheid. Een haalbare en leefbare werkelijkheid.
Toch denk ik vooral nu aan al die mensen die vastzitten door een situatie waarbij omstandigheden buiten hen een grote rol spelen. Ik denk dan aan een gehandicapt kind hebben, zieke ouders, zelf ongeneeslijk ziek zijn, enz.
Tien jaar geleden leek mijn situatie uitzichtloos, ik zat vast met mezelf maar ook vast door omstandigheden buiten mij, die hoe ik ook mijn best deed, zich uiteindelijk hebben moeten oplossen door de dood.
Voor de zoveelste keer tracht ik te omschrijven hoe het voelt, wat je er mee kunt en wat in bepaalde situaties spiritualiteit wel of niet voor je kan doen.
Mijn verhaal is (godzijdank) geen halleluja verhaal waarmee men soms ongewild anderen pijn kan doen.
Pijn, omdat ze in een onmogelijke strijd lijken te verkeren.
En voor de zoveelste keer kom ik niet tot een schrijven over wat ik werkelijk zou willen zeggen.
Nooit opgeven, blijven werken aan jezelf en blijven geloven in de werkelijke goedheid in de mens.
De mens die in jou leeft, de mens die in de ander leeft.
Bijna ben ik geneigd mijn hele verhaal te gaan bagatelliseren door een afsluitende flauwe grap.
Nee, absoluut nee...ik zit nu werkelijk even met de tranen in de ogen als ik denk aan het lijden dat ik om mij heen zie en gezien heb.
En o, wat zou ik toch ontzettend wensen dat het goed komt voor de mensen die nu vast zitten in een onmogelijk lijkende situatie.
Ik heb het gered, nu jij nog en als ik een algemeen geldend recept had mocht je het tegen een bos bloemen komen in ruilen!
Want voor niks gaat de zon op...
Toch nog maar een klein grapje dan.
