(Helemaal niet mijn soort bericht, maar toch...)
Boodschappen in fietstassen ladende, een blokje witte chocola met hazelnoot naar binnen werkende, was het er plotseling.
In een moment van leeftijdloos besef mis ik mijn ouders.
Verdriet als vlinders in mijn buik.
Als een verdwaald kind van 5 staar ik naar mijn fiets.
Het is heerlijk weer en ik voel me goed.
Dat verdriet in mijn buik gaat wel weer over.
Toch een raar gevoel zomaar ineens te huilen.
Een huilen dat even niet te stoppen was.
Wat leeft er veel IN ons hè. En het kan zomaar naar boven komen. Gerelateerd soms aan een geur, een smaak en soms totaal niet te herleiden.
BeantwoordenVerwijderenMaar ik moet nu gaan
fijne dag Walter,
Ik ga
'hangen.'
De auto zit vol.
goh, dat is heavy Walter, plots zo'n emotionele herinneringen aan vroeger, maar soms kunnen dat ook tranen zijn om de 'warmte'van vroeger hé.
BeantwoordenVerwijderenPffff er staat me nog een en ander te wachten het moment dat ik m'n ouders verlies, ik blijf maar op blogs lezen hoe erg iedereen z'n ouders mist, zelfs al zijn ze al lang gestorven.
Dikke knuffel
Dat gemis van dierbare mensen overvalt je op de meest rare ongelegen plekken. Het is dan ook ineens heftig.
BeantwoordenVerwijderenVerdriet is een gevoel, je kan het niet oproepen,
het komt, of het komt niet...
Het is er opeens zomaar.
Het is goed, het mag een plaatsje hebben.
Lieve Walter.