En toen huilde ik...niet Hij.

Er waren vele onderwerpen van gesprek, dit was er één van.

De paracetamol deed zijn werk...en ik kon verder aan mijn verslag over de avond met hem.

Ik stond erg in dubio en heb bijna besloten dit vervolg niet te schrijven...

Toch ga ik een poging doen, gelukkig kent niemand mij hier, net zo min als dat Hij gekend is.

Kwetsbaar voelt het even zins....

Goed, ik vertelde over de balorigheid, de uitgelaten stemming en daarvoor zijn 'bezoek' verhaal.

Pas nu realiseer ik me dat mijn houding naar hem, in het begin tijdens de eerste ontmoeting een bepaalde arrogantie in zich had.

Hou me ten goede, ik was me dat  toen werkelijk niet bewust!

Voor alle duidelijkheid, ik heb dit deze avond uitgebreid met hem besproken en hij neemt we niks kwalijk, integendeel, hij waardeert dat ik er voor uit kom.

Dat maakte mijn rot gevoel erover alleen nog maar erger, maar alleé..onze vriendschap is door mijn 'bekentenis'  alleen maar dieper geworden.

Mijn aanhef van dit stukje lijkt erg dapper;

'En toen huilde ik...niet Hij'.

Laat ik eerst maar eens vertellen wat de intense stukken in die avond waren.

Zijn verhalen over diverse opnames, verhalen over strijd en nederlaag, vernedering en verdriet, opklimmen en toch weer vallen.

Het ergste vond ik hoe hij beschreef dat mensen tegen hem aan keken als ze op bezoek kwamen.

'Bezoek'!
En hoe hij vertelde, dat juist gisteren, iemand in wie hij alle vertrouwen had gehad omtrent zijn verleden, hem uit confrontatie met zichzelf de bewuste isoleercel  weer in wenste. Terwijl Hij mij dit toevertrouwde zag ik even zijn kracht verdwijnen en de machteloosheid van een gekwetst mens verschijnen.
Wat mensen elkaar toch aandoen, dacht ik.

Oké...over mijn huilen.

Tijdens zijn hele verhaal zag ik maar één ding in hem, behalve dan op dat kwetsbare moment;  een liefdevolle rechtop in het leven staande mens!

Met een soort vrolijkheid waar ik geen weet van had dat die bestond, slechts onderbroken door een zucht van stil verdriet.

Het leek totaal niet te rijmen met zijn verhaal en toch, het klopte, die twee beelden van die ene mens voor mij klopte als een puzzel waarvan je niet zou vermoeden dat die ooit uit elkaar geweest was!

In mijn onhandigheid wilde ik hem als het ware steunen door mijn verdrietjes en narigheidjes er tegen over te zetten..En dan begon ik me ook nog eens te verontschuldigen dat dat bij zijn leed  vergeleken niks voorstelde!

( De fles werd leger en leger...)

"Weet je ( hij noemde mijn naam) dat het in feite niks uitmaakt en dat een schijnbaar licht kruis voor de ander loodzwaar  kan lijken? Het kruis dat ik droeg paste helemaal bij mij en werd tot geschenk."

"Je kunt gerust stellen dat ik het, zeker nu, als een 'licht' kruis ervaar".

Soms kon ik hem werkelijk niet volgen...nee, het lag echt niet aan de wijn, ik kan flink wat hebben.

'Geloof je in God?' flapte ik eruit, alsof die vraag via mij werd doorgegeven door de grote Hem himzelf.

En toen kwam het...hij keek me enkel maar aan, meer niet.

Of eigenlijk wèl heel veel meer!

Als ogen kunnen glimlachen, kunnen stralen zoals in zoete romans vaak wordt verteld dan ware het nu de zijne, maar dan in overtreffende trap.

Dit was het pijnlijke moment dat ik zomaar begon te huilen, zomaar...

Ik wil het niet mooier maken dan het is..het was op zijn bank dat ik plotseling in slaap ben gevallen en mijzelf in de late ochtend aantrof bedekt met een lichtgroen laken en koffiegeur in de neus.

En Hij?

Hij was Poespoes aan het zoeken, die wijselijk een rustige plek op had gezocht.

Ik was even kwijt hoe ik hem ooit ontmoette...

Hij leek een reeds eeuwige bekende van me.