Herkenbaarheid.

In hoeverre houden we onze eigen herkenbaarheid in stand?

Even stilstaan bij wat je doet en waarom je het doet, niet zo ingewikkeld toch?

Eerder een kwestie van even ont- wikkelen, je denken even afrollen en kijken hoe dat er van binnen uitziet.

We zijn een bepaald soort persoonlijkheid, althans zo presenteren wij ons aan elkaar, maar...onderschat dat niet...ook aan onszelf!

Laten we eens bij dat zelf beginnen .

Vaste gewoontes noemen we het, we hanteren ze om onszelf te herkennen.

Is iets 'goed' voor je omdat het op zich 'goed' is, of is het goed omdat je jezelf hebt geprogrammeerd vanuit een bepaald soort herkenbaarheid, veiligheid?

Vraagtekens achter elke zin gaan op den duur vervelen, dus ga ik trachten ze achterwege te laten. Natuurlijk zal ik er wel voor zorgen dat mijn schrijftrant 'herkenbaar' blijft en ga ik me maar niet afvragen in hoeverre ik andere dingen in mijn leven ook laat bepalen door mijn behoefte aan herkenbaarheid.

Een boek zou gevuld kunnen worden met dit onderwerp.

De behoefte aan herkenbaarheid stuitert op een bodem van 'angst'.

Wat een onherkenbare afsluiting van een uit nood geboren schrijfstukje!

Wat was de 'nood'?

De nood was de herkenbaarheid te doorbreken.

Overigens was dit het boek, nu nog even de voor en achterkaft bedenken.

Liefst onherkenbaar.