Toelaten.

Zodra ik me zou gaan afvragen hoe het komt dat ik dat zomaar ineens kan...het Niets toelaten.

Nee, ik ga het me niet afvragen en beschrijven zal ik het subtiel;

Ik word wakker op een moment die de tijd zelf voor me lijkt te hebben uitgekozen, doe wat ik doe, ondanks het om mij heen kijken en vlaagjes voelen van wat ik zou moeten doen.

Kleed mij nauwelijks aan, nadat ik nauwelijks wat gegeten heb, geef Poppie haar eten en stap op de fiets.

Hetgeen er op mijn pad komt laat ik dromerig en niet-nadenkend door mij heen gaan.

Thuis gekomen blijk ik spontaan en bijna automatisch mezelf te verzorgen door onuitgedachte behoeftes te vervullen.

Eten hoort daar meestal wel bij.

Er zijn medeverantwoordelijken voor mijn gedrag;

- Het mooie weer.

- Geen reden tot werkelijke zorg hebben. ( Dank U.)

- Het Nu lijkt mij te belonen door er in te leven.

Vandaag toch mijn fototoestel weer mee.

Als dank.

( Verslag van het Nu van gisteren.)

 Uiteindelijk weer in eigen tuin belandt.