Nauwelijks nog behoefte?

Praten...ik heb er steeds minder behoefte aan en dat terwijl ik zo een prater 'ben'!

Als mij van alles verteld wordt, luister ik met aandacht en belangstelling, maar de behoefte om dingen te bevestigen vanuit een ook 'kennen', valt steeds meer weg.

Ook discussies aangaan vanwege het feit dat ik soms de dingen anders zie dan de ander...

Wat wil ik er dan door bewijzen?? En vooral aan wie.

Na een vrij lange periode van het toe laten van mijn ongestructureerde 'natuur', die vanuit zijn niets toch weer tot een bepaald ritme groeide, ben ik in een vreemde gemoedstoestand geraakt.

Apathische betrokkenheid of nog leuker; betrokken onverschilligheid.

Niets kan me veel schelen omdat alles me even waardevol is?

Ik pak niets meer aan vanuit een 'het moet van' ( de maatschappij, de mensen die ik lief heb of die mij lief hebben, of zelfs vanuit een moralistisch oogpunt; je hóórt het te doen!)

Wat blijft er dan over?

Er lijkt een vruchtbare akker over te blijven waar de zon vriendelijk op schijnt en het weer altijd het juiste is.

Tijd om die akker maar eens te gaan verkennen, desnoods slenterend...

De leegte toegelaten...klaar voor 'de wandeling'.