 |
| Apie zit voor straf in de hoek... |
Toen ik pas met bloggen begon zat ik midden in een genezingsproces en was mijn enthousiasme groot.
Hoe mooi is het om positieve dingen te kunnen delen.
Bijna naïef schreef ik over zeer persoonlijke dingen, over het mooie dat ik tegen kwam, maar ook over pijn en verdriet.
Het paste goed bij de periode waar ik toen in zat en het was fijn om te horen dat anderen er soms herkenning en troost in vonden.
Inmiddels voelt dat alles veel kwetsbaarder en tracht ik mijn blogberichten iets minder persoonlijk te maken en de persoonlijke dingen, daar waar ik er nog behoefte aan heb, met meer afstand te beschrijven.
Zo heel af en toe glipt er weer iets erg persoonlijks tussen mijn vingers door en nestelt het zich op mijn weblog.
Wat vroeger nooit gebeurde, gebeurt de laatste tijd steeds vaker. Ik bedenk me ineens en verwijder het bericht.
De reden is meestal dat ik dan later bedenk, wat draagt het eigenlijk bij en wat is het belang voor mijzelf?
De kunst van het persoonlijk bloggen begint voor mij langzaam te veranderen in;
De kunst van het bloggen.
Want bloggen op zich vereist toch best wat inzet en motivatie.
Niet dat het speciaal nodig is hoor, want dat moet ieder voor zich weten.
Je kunt er namelijk ook voor kiezen om gewoon wat leuke informatie te delen.
Een komische noot?
Ik ben benieuwd of dit bericht het daglicht haalt! :-)))
Ik ook? Yep, ik ben nog wakker..
BeantwoordenVerwijderenIk volg je. Vond jouw stijl van delen, juist door het persoonlijke karakter van je posts, altijd wel verfrissend en interessant. Niet iedereen durft het aan persoonlijke berichten te delen, daar is lef voor nodig. Ook niet iedereen heeft de behoefte persoonlijke aspecten uit het leven te delen. Natuurlijk heb je als blogger geen grip op de integriteit van de lezer / ontvanger, behoudens het censureren van reacties. Daar waar respect en invoelen ontbreken in reacties van bezoekers zullen openheid van schrijven en uitwisseling onder druk komen staan lijkt me. Wat leidde bij jou tot een andere, minder transparante, wijze van delen, Walter? Hartelijke grt, Hedy
BeantwoordenVerwijderenDie vraag heb ik mijzelf ook gesteld, Hedy. De behoefte van delen is o.a. ontstaan doordat ik aan de lijve heb ondervonden hoeveel taboes er nog zijn als het gaat om dingen als verslaving en psychiatrie, hoeveel verstopt leed er bij mensen is die daar niet voor uit durven komen en daardoor leven in een dubbele gevangenis! Toen ik 5 jaar geleden los begon te raken van dat verleden, was ik vooral in het begin in een euforie, een gevoel van waaruit ik oprecht en spontaan kon schrijven. De euforie verdween na een tijdje en het schrijven kwam steeds minder uit mijn gevoel en meer uit mijn denken. Eigenlijk heb ik in het begin van mijn bloggen zowat alles wel intens behandeld. Herkauwen zie ik niet zo zitten. Na de euforie kwam er een periode van een soort mildheid, nu zit ik in een periode van grotere kwetsbaarheid, dus kies ik alleen nog 'persoonlijke' onderwerpen waarmee ik bewust iets kan doen en waar ik ook anderen in kan raken. Doordat ik modereer kan ik idd zorgen dat iemand mij niet openbaar bewust gaat kwetsen of onderuit halen. Maar ook dat mensen dat niet bij elkaar gaan doen! Toch kan ik zeggen dat ik tot op heden nooit een bericht heb hoeven weigeren.
VerwijderenZolang het mij lukt integer te schrijven is de kans ook vrij klein dat mensen respectloos gaan reageren, althans dat is tot op heden nog steeds
het geval.
Dank voor je vraag, Hedy.
Het is nog vroeg en nog geen daglicht, maar het bericht staat er in ieder geval nog..!
BeantwoordenVerwijderenIk ga dus zeggen, laat maar mooi staan.
Fijne dag vandaag Walter.
Het bericht heeft het daglicht gezien en het kon het verdragen......
BeantwoordenVerwijderenIK vond het heel dapper van je dat je zo persoonlijk blogde. Ik vind het ook erg knap dat je jezelf uit de misère hebt gehaald en buiten de ideeën van de hulpverlening durfde te stappen om je eigen weg te gaan. Je bent een creatieveling, in taalgebruik, in het bloggen, in het schilderen en fotograferen. Juist vanwege die creativiteit kon je volgens mij je eigen weg vinden. Een ander zal daar veel moeite mee hebben en niet eens op de mogelijkheid komen. Ik dacht een poosje terug dat je anderen een voorbeeld wilde zijn, Je bent nu voorzichtiger en het hoeft denk ik allemaal niet meer zo sterk.
BeantwoordenVerwijderenIk blog heel weinig persoonlijk omdat mijn achterban het niet op prijs stelt. Ik vind bloggen heel erg leuk. Soms zou ik veel persoonlijke willen bloggen, maar houdt me in. En achteraf ben ik daar blij om.
Ik vind het leuk om jouw ontwikkelingen te volgen. Of het nu heel persoonlijk is of minder persoonlijk. Fijne week, Geri
Als ik persoonlijk blog houd ik er altijd rekening mee bekenden en familieleden niet voor het blok te zetten. Of onaangenaam te confronteren, en net zoals jij het benoemt...
VerwijderenDus dat houdt in dat ook mijn persoonlijke berichten een grens hebben.
Anderen een voorbeeld willen zijn zou ik iets te aanmatigend vinden, het is meer iets van; kijk we zijn er niet alleen in!
""Een ander zal daar veel moeite mee hebben en niet eens op de mogelijkheid komen"". Nu ik dit terugzie denk ik dit kun je lezen als, anderen hebben moeite met je ""eigenwijsheid"". Wat ik bedoelde is dat iemand die hetzelfde meemaakt als jij niet op het idee komt dat er een andere dan de gangbare hulpverlening mogelijk is. Omdat jij een creatief denker bent kon jij een andere manier bedenken.
VerwijderenJouw verhalen konden daarbij iemand aan het denken zetten.
met iets van je af te schrijven help je jezelf, maar heel zeker ook anderen, die door jouw schrijfsels even gaan nadenken
BeantwoordenVerwijderenin de jaren dat ik je volg ben ik anders gaan denken en het heeft me geholpen om mezelf ook terug te vinden na het jachtige leven die ik had en waar ik me liet beïnvloeden door 'dingen' die totaal niet bij mij pasten
toen ik begon te bloggen kende ik het begrip bloggen totaal niet en nam ik me voor er geen woord op te zetten haha, ik had er precies schrik van
nu ben ik nog geen spraakwaterval maar zo ben ik ook in het echt hé ;-)
Nee An, een spraakwaterval was je idd niet, gelukkig heb je meer dan genoeg charisma, dan zijn woorden ook niet echt nodig, he... ;-)
Verwijderenmaar mijn medereizigster sprak voor twee, daar krijg je toch moeilijk iets tussen haha
Verwijderennee voor m'n vermoeid hoofd is het moeilijk om teveel nieuwe dingen tegelijk op te nemen en dan val ik al zeker stil ;-)
ik probeer je de volgende keer de oren van het hoofd te babbelen :-p
Het staat er nog en er zijn heel mooie reacties en antwoorden bij!
BeantwoordenVerwijderenTe persoonlijk is volgens mij niet goed want mensen zijn de eerste om elkaar te kwetsen.
Die regel is uiteraard niet op iedereen van toepassing en gelukkig maar dat er nog steeds mensen zijn die het goed menen met iemand, alhoewel ze zeldzaam aan het worden zijn.
Walter, zo te lezen heeft het bloggen je veel goeds gebracht. Ik kom graag bij je buurten en sluit me helemaal aan bij wat Geri erover zegt. Zowel in het persoonlijke als het creatieve.
BeantwoordenVerwijderenIk bewonder zeer hoe je iedere dag wel iets weet te bedenken en hoe origineel je daarin bent.
Zelf ben ik mijn blog voor de schrijverij begonnen en doe dat met veel plezier. Ik neem daarbij de privacy van mezelf en het thuisfront wel in acht, inderdaad grenzen stellen.