Hij-serie; Henry en de kater.

Als zo je hoofd aanvoelt...!

Gisteravond is het mis gegaan...weer alleen thuis, wat had ik daar ineens behoorlijk veel moeite mee!
Die onverwachtte ontmoeting met de aardige dame had me op het verkeerde spoor gezet.
Ja, ja, ik weet het!
Haar schuld was het natuurlijk niet, integendeel.
Maar ik kreeg weer de smaak van de gezelligheid te pakken en in mijn eentje had ik die niet.
Had ik niet beter gewoon NEE moeten zeggen tegen de tweede karaf wijn?
Flauwekul, ik had me moeten beheersen en niet gaan drinken alsof ik een dorstige in de woestijn was!
Pff, dwaas als ik soms ben dacht ik de gezelligheid in mijn eentje voort te kunnen zetten via die veel te makkelijk wegdrinkende witte wijn!
Dat flesje werden er...schrik niet...drie! Weet niet eens meer hoe ik in mijn bed gekomen ben.
Vanmorgen werd ik er naast wakker! Met een kloppende koppijn, in geen tijden meer gehad.

Wat een nederlaag, en ook al waren Androlyn en Orlando er niet, toch schaamde ik me voor hen m'n ogen uit m'n kop....

In ieder geval maar eens een uur lang zo koud mogelijk douchen en de paracetamol liet ik achterwege.
Voelen wat je gedaan hebt kan geen kwaad!

De spiegel in de badkamer sprak weer genadeloos de waarheid. Wat een kop!
Dat noemen ze nou 'kringen onder je wallen hebben'.
Overgeven in de plee, bijna...maar gelukkig niet.
Want als ik van één ding misselijk werd, dan was het wel van overgeven!
Gelukkig kon ik weer om mezelf lachen...

Straks gewoon het park ingaan, een boek mee en eerst een flinke tijd wandelen.
Dat ik daar weer door iets geconfronteerd zou worden...?
Het is maar goed dat we niks van te voren weten!