Daar waar ze het een zorgsysteem noemen, daar hebben ze me werkelijk alles afnenomen...en dan heb ik het niet over materie, maar over iets dat veel waardevoller voor me was.
Het vertrouwen in mensen.
Terecht komen in een concentratie van het uiterste, iets waarvan ik het bestaan niet wist...
Toch is er iets in mij dat onverwoestbaar blijkt, iets dat niet kapot kan.
In het spirituele wordt het al vaak besproken en kon ik het aannemen...als het geschrevene en herkenbare.
En nu zit ik er middenin en geeft het een extreem gevoel van eenzaamheid...
Vandaag ben ik het alweer tegengekomen, tijdens een heel persoonlijk gesprek merk ik hoe vreemd mensen zich kunnen uitten en oordelen hebben die ze net zo hard weer ontkennen als je ze erop aanspreekt...en dan ineens bekennen dat ze eigenlijk niets van je weten, waardoor ze een beeld neer zetten van...
De enige manier van doorleven lijkt om alles voor mezelf te houden en werkelijk niks meer te delen.
Maar keer op keer
ervaar ik weer
je ware zelf kan je niet in de steek laten.
Dus ga ik gewoon verder en zie ik wat er gebeurt.
vertrouw gewoon op je zelf, als je zo'n ware stukken kan schrijven, zitten je gedachten goed
BeantwoordenVerwijderenEen @->- voor jou.
Ja, ik vertrouw steeds meer op mezelf! Het wordt weer een mooie dag! @@@
BeantwoordenVerwijderenDank voor je inkijkje hoe je je toen voelde Walter. Fijn dat je toen al die Kern ervaarde, zo belangrijk. Daar kun je steeds op terug op vallen. :)
BeantwoordenVerwijderenInderdaad Kagib, bijna altijd al gedaan, want was dat er niet geweest....
VerwijderenHet mooie van Tijd voor de Sleutel is dat ik daar weer nieuw tegen aan kan kijken! Dank je...@@@
mooi geschreven Walter, blij dat je zo onverwoestbaar lijkt
BeantwoordenVerwijderenjouw spirituele kant heeft je gered van deze waanzin