Meegaan met hoe het is...

In werkelijkheid kunnen we niet eens anders!

Een beetje bijsturen kunnen we wel.

Toch is daar al heel veel inzet voor nodig.

Zo is er de behoefte aan rust, een behoefte die soms voelt als noodzaak.

Het bericht gaat voor nu niet verder.

Nu, 6:00 uur in de ochtend...
En ik schrijf toch maar weer verder.
Het is niet zomaar een verslag, het is jezelf er doorheen schrijven!
'Meneer, het is een bloedprop die zich vanzelf zal oplossen'.
Een bloedprop ter grote van een kleine mandarijn, 
gepaard gaande met een zeer vreemde pijn?
En dat in de linkerkant van mijn zak?

Wat zou ik het graag geloven!
'Het heeft tijd nodig en lost zichzelf op'.

Stel, dat mijn lichaam het jouwe zou zijn...
zou jij het dan geloven?

Ik maak mij meer dan ongerust en hoor om mij heen hoe vaak operaties mis kunnen gaan en over hoe lang dat goed gepraat wordt.
Maandag de echo, donderdag de uitslag...
Inderdaad, onszelf opereren kunnen we nou eenmaal niet.
Dus dan blijft over; meegaan met hoe het is....

Een flinke stap vooruit was voor mij om eens goed te bestuderen wat 'medicijnen' nou werkelijk doen en wat het in wezen zijn.
Zelfs het 'onschuldige paracetamol' bleek zeer vreemde bijverschijnselen te hebben.
Hoofdpijn krijgen van een pijnstiller?
Een pijnstiller die tegen dit soort pijn niks hielp!
Wat worden we toch vaak belazerd, en hoe vaak worden de pijnstillers als wondermiddelen omschreven.
Tv reclames aan de lopende band.

Er zit voor mij maar een ding op,
gewoon doorgaan en mijn lichaam serieus nemen!