Even afronden waar ik gister mee begonnen ben.
Over kunst die me raakt, liever gezegd; dingen die me raken!
Voor het eerst sinds tijden kwam ik weer werk van Odilon Redon onder ogen.
Van Gogh museum....
Ik schrok best even want ik herkende iets te veel van mijn eigen werk in het zijne, altijd het gevoel gehad redelijk origineel te zijn!
Toch begrijp ik wel waardoor werk op elkaar kan lijken, het heeft vaak te maken met hoe de persoon in het leven staat. Vreemd genoeg weet ik nauwelijks iets van Redon, en boekenwijsheid..daar ben ik niet zo gek op!
Dus vooral door zijn werk voel ik een zekere herkenning.
Een bijna primitieve en directe manier van uiten...en dat spreekt mij persoonlijk erg aan. Mede omdat ik zelf niet bezig ben met het produceren van "kunst" maar vooral met basis gevoelens en intensiteit te uiten. Ook als het om kleur gebruik gaat.
En wat dat betreft gaan er steeds opnieuw werelden voor mij open, hetgeen ik zou missen als ik me zou richten op mijn "kundigheid".
Schrijven vind ik bijvoorbeeld ook erg prettig, net als fotograferen.
Toch ligt mijn hart het meest bij de directe ongecensureerde manier van weergeven. Schilderen...Censuur bedoel ik dan niet in de zin van zedigheid.
Bij schrijven tóch het denken en bij fotograferen, een apparaat er tussen.
Kijk, dit was nou wat mijn zoon en een museum bezoek bij mij te weeg brachten!
Onder andere, dat wil ik nog even benadrukken.
( bizar, nu mijn werk er ook bij staat afgebeeld zie ik ineens minder overeenkomst..blijkbaar heb ik dan toch iets eigens...)