Met een vriendin in gesprek komt zo nu en dan het begrip "ego" ter discussie.Toen ik pas mijn weblog starte vond ik het aanmatigend een foto van mezelf te plaatsen of te gebruiken als illustratie bij mijn "schrijfjes". Achteraf bedenk ik me nu, dat juist door zo te denken het ego een overdreven rol speelt!
Zowel de vriendin als ik ( als ze het er niet mee eens is hoor ik het wel ) zijn duidelijk aanwezige persoonlijkheden...maar hoe ego gericht is dat nou eigenlijk werkelijk?
Sommige mensen lijken dermate bescheiden en op de achtergrond waardoor juist dat gedrag de aandacht trekt...dus wat is werkelijke bescheidenheid?
Voor mijzelf ervaar ik mijn duidelijk aanwezig zijn als een vorm van enthousiasme voor het leven en mijn interesse in mensen. En uiteindelijk is het aan de ander hoe hij of zij mij daardoor ervaart.
Niet belangrijk kun je zeggen...voor mij wel. Misschien toch een vorm van bescheidenheid als ik stel; ik ben graag in verhouding tot wie en wat ik ben en dat niet alleen voor de mensen die een belangrijke rol in mijn leven spelen, ook voor mezelf. Opdat ik het leven zo "eerlijk" mogelijk kan beleven.
tja.....................
BeantwoordenVerwijderenzeg dat wel! (@)
BeantwoordenVerwijderenIk ben het middelpunt van de wereld toch? hihihi.
BeantwoordenVerwijderenik ben graag in verhouding tot wie en wat ik ben en dat niet alleen voor de mensen die een belangrijke rol in mijn leven spelen, ook voor mezelf. Opdat ik het leven zo "eerlijk" mogelijk kan beleven.
BeantwoordenVerwijderen====================
Jij schreef dit een jaar geleden,
en ik schreef bij ego zojuist iets soortgelijks...
Waardoor loop ik tegen zoveel herkenning aan?
Is dat alleen bij mij?
Jouw reactie op mijn weblog vandaag was ook zo HERKEND door jou. Jij als enige voelde het helemaal goed aan. Niet wegvluchten..... verwerken, nooit wegvluchten, Walter!
(ik laat deze oudere berichten voor wat het is,
misschien ooit voor late maar.....)