Het lijkt er op dat een mens niet meer kan leren dan datgeen hij op een bepaald moment aan kan. Klinkt zeer logisch, maar waar komt die strijd vandaan meer te willen en als je die strijd niet aan gaat, gebeurt er dan minder dan is voorbestemd? ( of dan je in je mars hebt, zeggen ze ook wel eens).
De sleutel lijkt; overgave en mee gaan met de stroom.
Maar het dubieuze daar weer van is dat mensen daardoor in "verkeerde handen" kunnen vallen.
Bijvoorbeeld sektes of soorten van verslaving die eerst bevrijdend lijken en daarna valkuilen bleken te zijn waardoor men vast raakte in het leven.
Moet je zo ver gaan om dan maar te denken; het is niet anders, want ook dat is voorbestemd?
Zou het gewoon bij "Het plan" horen dat er verbitterde en eenzame mensen zijn, die dan ook zo blijven?
Ik weet dat ik iets over het hoofd zie omdat mijn "levende leven" toch anders voelt.
Misschien even een sombere bui die ik als zodanig niet herkende?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten