Een wit sprookje.

De avondwandeling was begonnen, het bekende pad in het hem zeer geliefde bos.

Dromend over dat wat is, dat wat was en dat wat komen ging, staarde hij slenterend en enigszins afwezig het pad af....In de verte verscheen een witte gestalte die hem met rasse, doch onzekere schreden tegemoet kwam.

Even voelde hij de verleiding van angst door zijn lichaam stromen.

Nee, dacht hij, dit is geen bedreiging dit is een hulpvraag! Op nog geen meter van hem vandaan kwam de vage, onherkenbare gestalte tot stilstand. Hij hoorde een stille smekende vraag; "Help mij, laat mij geen ander aandoen wat zij mij aandoen! Begrijp je me?" En ja, hij begreep de witte gestalte en zei; "Natuurlijk begrijp ik je, ik begrijp je zelfs heel goed! Maar hoe kan ik je helpen..ik zou echt niet weten hoe?"

Toen hoorde hij een fluisterend; "Dank je, je hebt mij reeds geholpen".

Een glimlach van innerlijke vrede trok door zijn ziel..en de witte gestalte loste op in het Al.