Niet lang geleden had ik dit nog als excuus ervaren voor het feit dat ik niet doe wat ik meen te moeten doen. Steeds weer vroeg ik me af; wat weerhoudt mij toch van schilderen. In deze tijd van de na weeën van eindeloze psycho- analyses die erg in de mode waren, is het voor de hand liggend dat ik mezelf allerlei frustraties aan praatte om mij te kunnen recht vaardigen.Faal angst was en is de grootste....maar diep van binnen voel ik dat er meer aan de hand is.
De manier waarop ik werk, of liever gezegd, datgeen van waar uit ik werk, heeft hele andere belangen in zich. Terugkijkend zie ik dat regelmatig verwezenlijkt in mijn werk...mijn werk leidt namelijk een eigen leven!
Er al te diep op ingaan zou verwarring kunnen geven, ook voor mezelf, want dan beredeneer ik het weer helemaal dood.
Eigenlijk is het simpel, mijn werk vertelt mij iets, iets wat ik dien door te vertellen maar geen woorden voor heb.
Daarom wacht mijn werk op me, het wacht tot ik weer klaar ben een boodschap in de juiste vorm te "gieten".
Al typende krijg ik weer dat gevoel; jeetje man, wat ben jij toch pretentieus!
Ach, ik laat dat gevoel maar voor wat het is...het houdt mij in ieder geval op mijn plek. En die is gewoon hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten