Iets waar iedereen zo nu en dan last van heeft, is het niet om het één dan wel om het ander.Een onzeker persoon kan soms je eigen onzekerheid bloot leggen. Als je zomaar ineens gezegd wordt; "Volgens mij zou jij er zonder die snor en baard minder goed uitzien", dan zegt dat veel over die ander. Het wijst er op dat die ander zelf erg met uiterlijk bezig is en daar waarschijnlijk onzeker over is.
Toch vraag ik me dan af; Ja, hoe zit dat bij mij..want zo zou ik het ook kunnen zien, minder bijzonder...Dus word ik op de proef gesteld, relativeer ik mijn uiterlijk en kijk naar wie ik wezenlijk ben.
Dat zit wel goed en daar wordt aan gewerkt, constant! En ach, m'n uiterlijk is zeer afdoende voor wie ik ben.
Werkt dat altijd en bij iedereen dan zo?
Vraag het eens aan iemand die in de ogen van anderen misvormd of "lelijk" is, kan deze persoon er ook de betrekkelijkheid van inzien?
Er is zo veel om dankbaar voor te zijn, denk ik dan.
Zo veel waar we vaak totaal aan voorbij gaan en als vanzelfsprekend aannemen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten