Vaak hoor je zeggen door betrokken familie leden van patiënten die medicijnen zijn gaan gebruiken; "nou, het gaat toch een stuk beter met hem/haar, dus waarom ben jij zo tegen medicijnen dan?"Gaat het werkelijk beter of heeft betrokken familie lid nu even rust,
en kunnen betrokkenen zich eindelijk weer even op eigen leven richten?
Want een partner of direct familie lid met psychische problemen kan het dagelijks leven behoorlijk ontwrichten. Betrokkenheid kan ouders of directe familie een ongelooflijk zware last bezorgen....
Niet zelden komen ook bij deze eigen problemen naar boven, waardoor zaken door elkaar gaan lopen, zodat verwarrende situaties kunnen ontstaan waardoor de "zieke" ook weer extra belast wordt.
Vanuit de patiënt beleving, zit een risico van de vicieuze cirkel.
Patiënt krijgt schuldgevoel en wordt nóg meer patiënt!
Dit laat ik verder even, want het is een onderwerp op zich, waar ik mogelijk later nog eens op terug kom.
Stel, je bent nu een patiënt, vanwege verslaving of psychische problemen...stel.
Zou het lukken je even in te leven?
Kun je dan bevatten met wat ik bedoel met; medicijnen maken alleen maar zieker?
Te veel onderdrukking kan juist later tot escalatie leiden. Had ik ditzelf niet allemaal aan der lijve ondervonden, had ik mij niet aan dit moeilijke en gevoelige onderwerp gewaagd.
Inmiddels zie ik in dat sommige dingen helemaal geen "ziekte" zijn, integendeel, het zijn genezingsprocessen...
Er is zo veel om op verder te gaan!
Ik merk wel dat mijn pogingen steeds diplomatieker beginnen te worden.
En terecht, want het is geenzins mijn bedoeling mensen te kwetsen die er direct of indirect mee te maken hebben.
Hier gooi je zo veel dingen in de (weblog)groep,...
BeantwoordenVerwijderenhier valt zo veel over te zeggen...
Moeilijk om dat hier te doen.
Maar ja, ik kan je wel volgen.
Medicijnen (vooral, of misschien uitsluitend de psychofarmaca) hebben zowel op de patiënt als op de directe betrokkenen hun uitwerking.
En dat kan positief en/of negatief zijn. Er hangt heel veel af van de leefomstandigheden en de aard van de betrokkenen. Ik denk dat het 'nemen of niet nemen' steeds zeer persoonlijke keuzes zijn. Keuzes die ook vaak veranderen afhankelijk van de effecten.
Ik kan er hier niet over uitweiden, maar ik heb in twee gevallen het effect gezien van het wel of niet nemen van medicijnen. Telkens opnieuw is het een afwegen van voor- en nadelen. Zolang het kan, liever geen medicijnen, maar soms...
ik kan je zeker-en-vast volgen; mijn zusje heeft in haar leven al zoveel etiketjes (van borderline tot manisch-depressief, van add tot ... nou ja, bedenk het zelf maar) met bijpassende therapietjes en pilletjes opgeplakt gekregen, en nóg zijn 'ze' er niet over uit.... therapie maakte haar zieker, tot ze de verantwoordelijkheid zelf nam. Ze is heler dan ooit, hoewel ze het soms best zwaar heeft. Alleen de prozac kan ze niet missen, maar ook de medicijnen gaan er pil voor pil uit. Ze mist zichzelf, de medicijnen zorgen er voor dat ze niet meer bij haar eigen gevoel kan, zegt ze. Zegt dan niet genoeg? Ik ben zo onnoemelijk trots op dat mens!! Gewoon, om wie ze is, niet om wie ze volgens de maatschappij moet zijn. En omdat ze de confrontatie met zichzelf weer aandurft. Dat zouden meer mensen moeten doen...
BeantwoordenVerwijderenDit verhaal lees ik met een dikke strot van ontroering...zó helemaal als ik het zelf beleefd heb, nou ja, op mijn manier dan...
BeantwoordenVerwijderenWees inderdaad supertrots op haar en dat ben je, dat lees ik!
Prachtig, ben toch blij dat ik dit onderwerp niet uit de weg ben gegaan..
dikke kus, vooral ook voor zus (hihihi)
supertrots, dat ben ik!! zie je me stralen door de comp heen?! zal ik zeker doen, die kus, en natuurlijk eentje terug, vooral omdat ik het echt super vind dat je dit onderwerp niet uit de weg gaat!
BeantwoordenVerwijderen