Vervellen.

Nee, het is geen spelfout want "vervelen" doe ik mij bepaald niet.

Na alle veranderingen in mijn leven van de afgelopen jaren, het verlies van mijn moeder, mijn broer, het "heengaan" van Rob, leven zonder verslavingen...eigenlijk zonder zaken waar ik mij voorheen aan vast voelde zitten, (of misschien wel dóór vast ) wordt het de hoogste tijd om te "vervellen".
"Het leven op deze aarde is een toneel spel en wij spelen in feite allemaal een rol".
Deze omschrijving die wel eens aan het aardse gebeuren gegeven wordt spreekt mij wel aan, want zo zie ik het ook wel een beetje.
Regelmatig tref ik mensen, in een persoonlijk gesprek, die dat eigenlijk ook zo ervaren.
De bekende "onder ons gezegd" situatie.
Toch blijven we vaak hardnekkig die rol doorspelen, want hij is herkenbaar en lijkt daardoor veilig.

Ondanks ik meer dan ooit een ontspannen leven leid, heb ik het gevoel dat mijn "huid" op knappen staat...(grapje tussendoor; ja ik ben behoorlijk aangekomen...)
Ik heb steeds meer het gevoel dat ik niet meer pas in de persoon die ik lijk te zijn.

(wordt vervolgd?)