Als eerste bericht omschreef ik het "alleen" zoals ik dat ervaar en daarna realiseerde ik mij dat er ook een ander alleen kan zijn.
Een alleen dat wel pijn doet.
Het alleen van nooit geborgenheid ervaren hebben, nooit ergens bij hebben mogen en kunnen horen.
Zonder familie zijn, zonder kinderen...
En daar word ik anders stil van dan van mijn eigen alleen zijn.
Daar word ik dan wel verdrietig stil van...
Dat gemis kan een mens verharden...of zelfs breken.
Daarom mag je een mens ook nooit zwart/wit veroordelen op zijn daden, want ga er maar eens aanstaan;
Nooit liefde als basis gehad hebben.
Dan is alleen zijn geen luxe ervaring zoals bij mij.
Dan is alleen zijn pijn.
Waarin kan je zo een mens bijstaan?
Dat soort eenzaamheid is niet op te lossen.
BeantwoordenVerwijderenAlleen een Boeddha, (en dat kan iedereen worden), zou weten wat hij/zij aan kan dragen om de ogen te openen van die eenzame mens. Dan nog moet hij/zij het zelf doen.
Toch kunnen we wel een poging doen er te zijn voor de ander.
Mijn bescheiden idee daarover hoor.
Zolang jij je verbonden voelt
BeantwoordenVerwijderenben je nooit echt alleen