Over psychiatrie en verslaving.

 (Alles wat ik hierover schrijf is uitermate subjectief en gerelateerd aan een visie die voor mij werkt en heeft gewerkt.)

De juiste formule om deze onderwerpen in mijn lopende weblog een plek te geven, kon ik maar steeds niet vinden. Ik heb gemerkt dat het toch beter een aparte plaats kan hebben, opdat mensen die juist hierin geïnteresseerd zijn of bij betrokken op een rustige manier kunnen lezen wat ik er aan ervaring mee heb en hoe ik daar nu tegen aankijk.

Elke keer als ik mij bewust word door een bepaalde kwestie die me in het nu overkomt, denk ik eraan hoe ontzettend veel sterker en rustiger, vrijer en bewuster ik nu in het leven sta, zonder verslaving, zonder medicijnen en zonder psychiatrie!
Dan komt toch weer de behoefte in mij op dit te delen. Baat het niet voor die ander, die er nog midden in zit, dan zal het zeker niet schaden..
In mijn schrijven zal ik dan ook steeds zo bewust mogelijk pogen dat laatste uit te sluiten. Dus geen opruiende taal bezigen.
Overigens zal ik dit  bericht gebruiken om steeds weer aan te vullen met nieuwe stukjes.
Mocht ik merken dat er daadwerkelijk interesse voor is ( via de reactie mogelijkheid van het envelopje onderin) dan zal ik alsnog mijn reeds bestaande ( nog niet openbare) weblog daarover vrij geven.
Eerst maar een hier kijken..
Mijn eerste onderwerp wordt;
Hoe kun jezelf aankijken tegen je eigen bipolariteit?
Daar uit volgende, hoe zou je er mee om kunnen gaan, opdat je een "beter" en rustiger bestaan hebt.
Uiteraard zal alles subjectief zijn, want ik spreek uit eigen ondervindingen en elk mens is nou eenmaal anders.
Toch kunnen er dingen bij zitten die mogelijk ook voor anderen toepasbaar of herkenbaar zijn.
In ieder geval je eigen manier van denken daarover  mogelijk kunnen prikkelen.

Hoe kun je tegen het begrip bipolariteit aankijken?

Zie jezelf als iemand die een groter, soms onbegrensd, denkraam heeft dan de gemiddelde mens.

In het negatieve kun je negatiever worden dan acceptabel is ( bijv. voor je omgeving, maar ook voor jezelf) en in het positieve kun je ook daarin je grenzen verliezen. ( Ook daardoor kun je mensen meeslepen die jou BPS (bipolaire stoornis) niet hebben kunnen inschatten .

Zelf zie ik  het al lang niet meer als "stoornis" maar meer als een speciale eigenschap waar je mee om kunt leren gaan.
Eigenlijk is dat meteen de eerste stap op weg naar zelfacceptatie en leren omgaan met;
Het als een eigenschap, ja zelfs talent gaan beschouwen en niet als ziekte!
Theorieën over wat er feitelijk met de hersens mis zou zijn die leren je niks over hoe ermee om te gaan, integendeel, je zou jezelf kunnen gaan ervaren als een slachtoffer van je eigen lichaam!
Maar laat ik toch ten overvloede nog even vermelden dat iedereen natuurlijk vooral moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt.
En dat natuurlijk met betrekking tot medicijn gebruik. Het enige dat ik voorzichtig kan aanbevelen is; blijf kritisch! Medicijnen zijn namelijk bijna altijd ook slecht voor het lichaam en in ieder geval voor het natuurlijk herstellende vermogen van de mens.
Lichaam en geest kunnen lui worden waardoor een "ziekte" zich op den duur kan gaan verharden, immers waarom zou het lichaam zelf nog pogingen doen tot herstel als er middelen van buitenaf het werk lijken te doen.
Bipolariteit kan heel goed samen gaan met een goed stel hersens en intelligentie.
Door jezelf goed te onderzoeken kun je je leven zo in leren richten dat medicijnen niet of nauwelijks noodzakelijk zijn.
Dit alles schrijf ik niet zonder voorwerk, in de 25 jaar dat ik met dat stempel heb rondgesjouwd heb ik genoeg gelezen en gehoord over de werking van medicijnen, hun illusie, het experimentele karakter ervan omdat "men" het in werkelijkheid ook niet zeker weet hoe het zit en uiteindelijk zijn werk zou doen! ( wetenschappers, medici)


Afsluitend voor dit eerste stukje kan ik in ieder geval zeggen hoe ik nu zelf tegen bipolariteit aankijk.
Het is waar, als bipolair kun je in feite niet functioneren zoals de huidige maatschappij dat gemiddeld van de mens verwacht. Ik zou bijna zeggen; wees blij dat je niet met die wèrkelijke waanzin hoeft mee te doen.
Je omgeving, de maatschappij lijkt je alleen serieus te nemen als ze je als "ziek" kunnen beschouwen. Inmiddels durf ik het hardop te zeggen; ik ben alles behalve ziek, ik ben gewoon een mens van uitersten met een onbeperkt denkraam.
Maar ik heb er wel 25 jaar over gedaan om daar te komen.
Het is het meer dan waard, dat kan ik je wel vertellen.
Vrijheid, vrij zijn, niet ten koste van jezelf, niet ten koste van de ander maar gewoon ten bate van alles en iedereen.

( 14-4-2011 )

De link tussen verslaving en bipolariteit.
( Alles wat ik schrijf is uitermate subjectief en gerelateerd aan een visie die voor mij heeft gewerkt!)


Heel vaak is er sprake van een dubbele diagnose bij mensen met een bipolaire inslag, d.w.z. dat de neiging tot verslaving groot kan zijn. Eenmaal in beide werelden beland ben ik persoonlijk heen en weer geslingerd tussen de psychiatrie en de verslavingszorg. Beiden wisten niet wat ze met mij aan moesten en ik op mijn beurt weer niet met hen! Dat probleem heb ik inmiddels op gelost...Gelukkig maar, want het verwarde mij enkel nog meer!
Naar het schijnt beginnen psychiatrie en verslavingszorg elkaar daar langzaam in te vinden en te verenigen.
Gelukkig heb ik dat nog alleen van horen zeggen, maar ik hoop het van harte voor de mensen die via hun "behandeld" gaan/wensen/moeten worden.
Misschien aardig om eens te verhalen hoe ik ooit meende me in beide werelden te kunnen handhaven door te blijven drinken en medicijnen te blijven gebruiken? 
Geloof het of niet, ik ben er lange tijd van overtuigd geweest dat mij dat zou lukken!
En nog geef ik iedereen het voordeel van de twijfel, als jij meent dat het jou kan lukken, waarom niet?
Ieder mens is anders....( Is dat wel zo als het om deze zaken gaat?)
Helaas zit er wel dat akelige prijskaartje aan; je verknalt je lichaam ermee op den duur. En trouwens je "geest" gaat ook meer en meer naar de klote! 
Wat eerst zo geweldig lijkt ( de ondersteuning van medicijnen en het genot van je drankje of wat dan ook) wordt naarmate je verder gaat en ouder wordt een nachtmerrie.....

( Trouwens in de stukjes die ik in dit item schrijf, kom je geen oplossingen tegen hoor want ieder mens heeft zo zijn eigen oplossing!)

Klik op onderstaand woord voor gerelateerde onderwerpen;

Hier

Overigens zijn de reactie mogelijkheden daar niet aanwezig.
Op die stukjes kun je dan hier bij reacties alsnog een reactie plaatsen, indien gewenst.
Gewoon even erbij vermelden om welk stukje het gaat. 

Ontbreekt het inzicht in psychiatrie en verslavingszorg?

 Helaas is een goede vriendin recentelijke opgenomen. Dubbele diagnose, verslaving en psychische verwarring. Haar goed kennende weet ik dat haar "problemen" duidelijk de oorzaak zijn van haar alcohol vluchtgedrag. 

Op dit moment verblijft ze in een psychiatrische kliniek, dezelfde waar ik minstens 4x ben opgenomen geweest. Alhoewel dat reeds meer dan 8 jaar geleden is bij mij, gaf het pijnlijke herinneringen toen ik haar bezocht, maar dat ter zijde.

Tot mijn schrik vertelde ze mij dat haar behandelende psychiater haar mogelijk in een verslavingskliniek laat plaatsen. 

Woensdag, 20-4-11. Ik merk dat door de opname van deze vriendin mijn herinneringen aan verslavingszorg en psychiatrie erg negatief gekleurd worden.    In een aantal daarvan is dat zeer terecht, maar ik vind het geen goede zaak om vanuit deze gemoedstoestand dit soort stukjes te schrijven. Objectief kunnen zijn is in mijn geval natuurlijk te veel gevraagd. 30 jaar ervaringen van kastje naar de muur, vanwege mijn dubbele diagnose gaat je niet in de koude kleren zitten, ook al behoort het intussen allemaal tot mijn verleden.
Dus later poog ik dit stukje op een zinnige manier af te maken.
Mocht je zelf gebruiker/cliënt te zijn van de zorg, dan zul je daar vast begrip voor hebben.
B.V.M.D.
Met enige moeite zet ik mijn stukje voort...
De pijnlijke ervaringen die ik had toen ik vanwege mijn alcohol werd opgenomen zijn nog steeds benauwend om aan terug te denken.
In de verslavingskliniek aangekomen schoot ik binnen de kortste keren in een heftige psychose.
Ik deed werkelijk van alles om mijn hoofd erbij te houden, ondanks mijn psychose voelde ik het extreme en vijandige onbegrip van mijn omgeving. Ongelooflijk dat er daar nauwelijks of geen kennis van zaken is als het gaat om het herkennen van psychoses! Een of ander doorgedraaide begeleider daar stond me uit te lachen vanwege zijn "professionele" kijk op een verslaafde die van alles deed om aandacht te trekken. En publique werd ik door deze dwaas voor gek gezet.
Het gevolg van het niet op de juiste manier opvangen van een psychose heeft mij maanden gekost.
Wel heb ik mij toen voorgenomen; Liever dood dan ooit nog een kliniek in!
En inderdaad is mijn bijna-dood uiteindelijk mijn redding geworden en de klap bij heldere hemel tot volkomen genezing.
Al met al is het ergens goed voor geweest.
Maar wat als iemand een minder sterk karakter heeft en ze maken deze fouten!!! 

De vriendin heeft inmiddels de psychiatrische kliniek op eigen verzoek verlaten.
Ze werd daar van het kastje naar de muur gestuurd en het enige wat ze haar daar te bieden hadden was, wachten. Wachten op afspraken met psychiaters of dokters.
Een vrouw van 56 die behandeld werd als een kind, het komt me bekend voor.... 

27-4-2011