Op zich schrijf ik serieus over het onderwerp bipolariteit, tegelijkertijd wens ik het ook niet te zwaar te maken. Als ik zie waar mensen doorheen moeten bij een ziekte die lichamelijke gevolgen heeft dan ben ik eigenlijk dankbaar dat het bij mij, tot op heden, gebleven is bij verslaving en bipolariteit.
Serieus schrijven dus, maar de kop van dit stukje is wel met een knipoog bedoeld.
Alsof je een rookmelder in huis plaatst en een inbraak alarm!
Nee, zo makkelijk is dit niet, het vereist heel veel concessies, en dan nog....
De keuze die ik in beide gevallen gemaakt heb ( versl. en bipo.) is er niet op één dag gekomen, maar waar het in dit stukje over gaat is, hoe kun je dingen voorkomen die de zaak (weer) doen escaleren? Zeker zoals ik er uiteindelijk voor gekozen heb om verder te gaan zonder medicijnen en hulpinstanties.
Lang genoeg gedaan overigens en de rek daarin is er bij mij totaal uit, vandaar die noodzakelijke keuze.
Nogmaals, ik beschrijf en zeer persoonlijk proces, want wat voor mij geldt zou bij een ander slecht kunnen uitpakken.
Concessies had ik het dus over...
Ik zal er een paar beschrijven;
Aangaande mijn verslavings aanleg; geen situaties opzoeken waarbij de verleiding erg hoog is. Overigens ga ik geen situaties uit de weg die spontaan op mijn pad komen. Dan plaats je jezelf in een kooi en kun je bijna net zo goed voor de verslaving "kiezen".
De regel, "eens een verslaafde, altijd een verslaafde", leg ik naast mij neer.Dat is een negatieve instelling. Wel blijf ik mij bewust van mijn "aanleg" voor verslaving.
Alternatieven gebruiken op een feestje...sommige vinden het zelfbedrog, ik allang niet meer.
Het tegenwoordige maltbier smaakt prima en een wijnglas met "tintelfris druif/citroen" doet het perfect.
Alles is nou eenmaal ingericht op alcohol gebruik en de boel een beetje neppen voor je omgeving kan soms rust geven. "Goh, wil jij niet een lekker glas wijn?" En dan weer het hele verhaal moeten uitleggen? Nee, dank je! Gelukkig kom ik deze situatie zelden nog tegen hoor.
Ook belangrijk is en blijft, bezig zijn en afleiding creeren, op den duur gaat dat vanzelf, maar in het begin van het loslaten van een verslaving kan dat wat extra aandacht nodig hebben.
Wat verslaving en preventie betreft houd ik het voor nu even hier bij.
Bipolariteit en preventie is toch van een heel andere orde, zeker als je er voor kiest om het uiteindelijk zonder medicijnen en instantie-hulp te doen. Absoluut niet voor iedereen haalbaar en voor mij een lange, confronterende en soms pijnlijke weg geweest. Toch sta ik er helemaal achter en heb vrede met het leven dat ik nu leid.
En wat houdt die z.g. preventie bij mij dan zoal in?
Het lijkt simpel, maar je weet de maatschappij en mensen in je omgeving letten op je en trekken soms aan je. Daar kan je op verschillende manieren mee omgaan, steeds uitleg geven of..gewoon zijn die je bent en doen wat je aan kunt! Niet altijd makkelijk, ach..van "makkelijk" wordt een mens alleen maar lui.
Ik heb over mezelf geleerd dat als ik niet verder ga dan wat ik werkelijk aankan, het heel goed te doen is om zonder medicijnen, met mijn bipolaire aanleg om te gaan.
Sterker nog, soms denk ik wel eens; zo zou eigenlijk iedereen moeten leven. Niet meer doen dan je werkelijk aankan. Wat zou dat een boel ellende in de wereld kunnen voorkomen.
Niet meer doen dan je aankan...het is flink zoeken en experimenteren, maar dan heb je ook wat?
En waarom ik geen meerdere afspraken op een dag aankan en waarom ik ineens weg ga? ( Ik groet dan wel vriendelijk hoor, hihi) Waarom hoef ik alleen maar te weten, dat gaat een ander niks meer aan. Tenzij het intieme vrienden zijn.
Bipopreventie, zo noem ik het dan maar voor mezelf.
Basta, broodje hazelnootpasta!
;-)
( Ook dit stukje blijft tijdelijk op mijn "lopende" weblog gedeelte staan om later te verhuizen naar "psychiatrie en verslaving. Alwaar reactie mogelijk zal worden geopend.)
