In het Niets vertoeven

Op de waakvlam staan, zo noemde ik het maar liever.

Minder confronterend, minder bedreigend voor mezelf om het op die manier te uiten.

Het werkelijke gevoel is veel pijnlijker....mijn vuur is uit!

Bijna wou ik schrijven; Mijn vuur lijkt uit.

Onzin, het is uit!

En toch zoveel om dankbaar voor te zijn, blij mee te zijn, gelukkig om te zijn.

Alsof ik het leven aan het afbouwen ben, doodeng om dit in letters hier verwoord te zien.

Wat is er in mij waar ik op geen enkele manier bij kan?

Even die intense huilbui over het gemis van...

Daarna weer het "niets" in gevallen.

Voor m'n schildersezel  gezeten schuif ik spaarzaam wat verf over een reeds begonnen onderwerp.

Een paar zielloze vegen en ik begeef mij weer in het niets.

Soms lijkt het bijna alsof ik de wanhoop van ooit mis.

Bizar.....

( niet-foto toegepast, in deze bui zag ik dat tafereel )


Het lijkt bijzonder tegenstrijdig, maar toch gaat het goed met me.
Misschien zelfs wel beter dan ooit!