De betrekkelijkheid van betrekkelijkheid.

Hoe leert een mens sterker te worden, veerkrachtiger en lichter in het leven te staan?
De ene wordt sterker en krachtiger naarmate hij of zij meer meemaakt, de ander breekt langzaam af.
Alles is betrekkelijk, tja...dat kun je meestal pas zien als er weer afstand is tot hetgeen je trof.
Dingen als intense pijn kunnen je overspoelen en dan is het begrip betrekkelijk zéér betrekkelijk!
De stelling; het is altijd nu, voelt dan heel letterlijk!
Onverstandige gewoontes lijken vaak niet eens gestopt te worden door de voorbeelden van slechte gevolgen om je heen, want je denkt altijd, mij gebeurt dat niet of "daar heb ik geen aanleg voor" enz.
Hoe kijk je middenin een ernstig lijden, geestelijk of lichamelijk, naar de betrekkelijkheid van dingen?
Het ernstig lijden van een geliefde vriend of vriendin, de kommer en de kwel van een geliefd familielid, laat staan de problemen van eigen vlees en bloed? (Andere benaming voor de kids?)
Humor is een van die dingen die je kan helpen betrekkelijkheid te ervaren.
Maar er zijn mensen die geen humor hebben en humor is niet aan te leren...
Oog houden voor andere zaken in het leven dan de zorg van het moment, het grote geheel blijven zien...
Dankbaar zijn voor wat er wel goed gaat? Tja, dat soort benadering werkt hoofdzakelijk "op papier".
Niets anders dan bewust in het leven staan en oog voor het grote geheel hebben, zonder juist de kleine dingen uit het oog te verliezen, dat helpt je verder.
En dat je veel leert van lijden, dat kan waar zijn maar toch zijn er juist ook mensen die daardoor verbitteren en dichtklappen.

Hetgeen ik hierboven geschreven heb, bewijst zichzelf al.
De betrekkelijkheid van betrekkelijkheid.
Zo ook van dit stukje....