De duivel op zijn staart trappen.

Het moet mij van het hart;

Gemiddeld word ik als "aardige man" ervaren, ja sommige apekoppen durven nog verder te gaan en noemen me een lieve man!

Wellicht trap ik door deze uitlating de duivel op zijn staart of maak slapende honden wakker en worden scheldwoorden, dreigbrieven, stenen door mijn ruit en poep in de brievenbus nu mijn deel.

Dan scheelt het toch weer als ik ook dan die lieve aardige man trouw tracht te blijven!


Dit bovenstaande gegeven, gestoeld op een vorm van werkelijkheid deed mij eens nadenken.
Wanneer is iemand een aardig mens om van lief maar beter even te zwijgen...
Of misschien juist niet te zwijgen over "lief"!
Ben je een "aardig" mens als je de dingen niet bij de ander legt?
Een "lief" mens als je je hart steeds weer open stelt, zelfs na gekwetstheid?
Aardig als je je verantwoordelijkheid neemt voor wie je bent?
"Lief", als je weet te luisteren met inlevingsvermogen?
Ben je "aardig" als je openlijk toegeeft niet altijd aardig te kunnen zijn?
En misschien "lief"als je humor in ere houdt en op tijd weet te glimlachen en te knipogen?


Ach, sommige mensen mogen elkaar nou eenmaal niet.
Laten we dat ook maar nemen voor wat het is en daar geen strijd van maken!
(Best een "aardig" stukje geworden, vind je ook niet?)
:-)  ;-)