Taalgebruik en spiritualiteit.

Laten we beginnen met de veronderstelling dat de schrijver niet zelf schrijft maar enkel doorgeeft.

Niet gelijk aan citeren, nee gewoon doorgeven wat bij hem persoonlijk doorkomt zonder dat het zich eerst in de "ik" persoon genesteld heeft.

Taalgebruik, bovenstaand begin is een uitstekend voorbeeld wat taalgebruik kan doen en waardoor voor de ene iets zweverig en niet toepasbaar overkomt, terwijl het voor de andere klare taal kan zijn die rechtstreeks binnenkomt.

De mooiste plek van binnenkomst bij de mens is de plek waar verstand en gevoel in balans zijn.
Dat geldt zowel voor de zichzelf spirituele mens noemende, als voor de rationele mens die vooral kijkt naar oorzaak en gevolg. Alleen dat wat je werkelijk waarneemt is dan "werkelijkheid".
Werkelijk in die balans zijnde zul je merken dat spiritualiteit geen zweverigheid inhoudt maar dat het alles te maken heeft met het kijken naar mens en wereld in een breder perspectief.
"Ik hou van je", kun je ook als rationeel ding gaan ontleden en benoemen via hormonen of de belangen die we bij elkaar hebben en het daardoor "houden van" noemen.

Deze schrijver houdt van zichzelf vanwege het feit dat hij er belang bij heeft dat zijn overlevingssysteem naar behoren blijft functioneren.

Over hormonen heeft de schrijver het maar even niet, die kunnen zomaar aan de haal gaan met zijn rationaliteit!