Hart en verstand.

 Alweer een tussendoor stukje in mijn "blogpauze"? Ja, dit leeft in mij, dit is bijzonder actueel in mijn leven van dit moment, dus de blogpauze moet wijken vanwege  "mijn hart".


Ooit werkte ik voor de "Mannenlijn", het was in een periode dat ik goed in mijn vel zat.
Welbespraakt, begripvol en met reeds de nodige levenservaring ( ondersteund door allerlei naslagwerk) zat ik 3x per week een aantal uren achter de telefoon.
Een hulp/praatdienst voor mannen die hun verhaal kwijt wilden en dat meenden nergens anders te kunnen doen.
Achteraf gezien, voor mij een enorm leerzame periode.
Hart en verstand...het blijkt voor veel mannen een probleem te zijn!
De maatschappij, noem het maar hetgeen er van mannen verwacht wordt in deze samenleving, blijkt vooral van mannen te verwachten dat ze het verstand gebruiken. Naar je hart luisteren wordt daar vaak afgedaan als "soft" of vrouwenpraat.
Hier komt een voorbeeld van wat er destijds plaats heeft gevonden.

Om bij de Mannenlijn te mogen werken, werd je gescreend.
Welbespraaktheid, geduld en luistervaardigheid waren eigenlijk het belangrijkst.
Ik kan gerust zeggen dat het werk op zich mij goed af ging.
En zo was er ook een jongere collega, vrolijk, levenslustig en springerig. Zeg maar gerust, één en al "hart".
Tijdens zijn avonddienst had er een man gebeld. Helemaal in de war....
Getrouwd, kinderen en gelukkig (?) met zijn vrouw.
Op zijn werk was hij tot zijn verbijstering stapelverliefd geworden op....een man!
Het advies van mijn collega was letterlijk; "Volg de stem van je hart" en na een langdurig gesprek waren ze het erover eens dat hij zijn "liefde" aan deze man zou bekennen...
De gevolgen waren dat de "verliefde" man belachelijk gemaakt is geworden, zijn werk kwijt raakte en in echtscheiding belandde!
Oké, ik heb er zo mijn ideeën over en had zeker een ander advies gegeven in die situatie, namelijk; laat het bezinken en onderzoek die gevoelens van het "hart" eerst maar eens goed.
Nu komt het;
Hart en verstand, hoe werkt dat?
Mijzelf als voorbeeld, ik ben een hartstochtelijk en impulsief mens, mijn verstand daarentegen blijkt enorm streng voor mij te zijn. Het is/was een constante strijd.
Het label, als zijnde "bipolair" heb ik al lang naast me neer gelegd. Mij toch nèt iets te makkelijk om mijzelf daar aan op te hangen. Mijn innerlijke strijd betreffende hart en verstand beschouw ik puur als menselijk, niks ziektebeeld gekletst meer! Dat heb ik achter mij gelaten.
In principe volg ik vooral de stem van mijn hart, oftewel, voelt iets goed of voelt iets niet goed.
Menigmaal geeft mij dat "problemen", maar levend "voel" ik mij er wel door.
Mijn bloed stroomt, mijn energie ook.
Maar moeilijk heb ik het er soms wel door!