Naar aanleiding van mijn ptp.

Tja, mijn ptp van gister..

Poging tot poëzie, nee mijn sterkste kant is het niet, maar het komt wel uit mijn hart, uit de diepte van mijn ervaren, mijn gevoel.

Hoe prachtig is het toch als je de ander even 'voelt'. Dat warme vonkje in je hart.

Als je er voor open staat zijn er zó veel van die momenten, het is een kwestie van niet gehaast naar de ander "kijken".

Voor mij is die gouden verbinding, humor.

Boing, daar waar je er beide voor open staat, raak je elkaar gelijk in het diepst van de ziel.

Even iets geks, iets totaal onverwachts tegen je zeggen, je geen tijd geven dat "scherm" op te zetten!

Oké, sommige mensen schrikken ervan, maar ach, gelukkig heb ik geleerd een tikje subtieler te zijn.

Althans soms, want gelukkig flap ik het er meestal nog gewoon uit.

Tegen; die nette meneer, die nette mevrouw, die vreemde snuiter, het meisje achter de kassa, de humeurige baliemedewerkster van de sportschool, enz, enz....bijna altijd werkt het.

Bijna, maar een blauw oog heb ik er nog nooit aan overgehouden.

Wel een warm hart.