En dan komt er iemand op je pad die lijdt...
Hij of zij herkent eigen lijden niet, of wil eigen lijden niet onder ogen komen.
Te veel en te diepe pijn.
Een rode draad in mijn leven ( ik verlaat even de "je" vorm) het lijden van de ander willen verzachten...
Nee, ik ga mij niet meer 'opdringen' als redder...hoe verleidelijk dat ook nog steeds voelt, ik ga gewoon aan de slag met alle restjes pijn die ik via hem in mijzelf herken.
Dan hoef ik er alleen maar voor 'hem' te zijn.
Gewoon zoals ik ben.
Openstellen voor die ander, m'n hart laten spreken.
Meer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten