De confrontatie;
Ik blijk "anders" te zijn.
Ja, ik weet het heus wel, iedereen is uniek, enz.
Het lijkt de relativerende kreet van deze tijd.
Maar over dat soort uniek zijn heb ik het helemaal niet.
Harde feiten, beestje bij de naam noemen?
Terug in deze wereld, na jaren van verwarring en verslaving (eigenlijk door deze benamingen een totaal verkeerd beeld schetsende van hoe mijn leven er ooit uitzag,maar handig om het contrast met het nu weer te geven) kom ik erachter dat ik mij nergens bij voel passen.
Mijn manier van denken, mijn manier van 'wonen', mijn visie op het leven, mijn gevoel voor goed en kwaad en alles wat daar tussen zit.
Alles wat 'gewoon' zou moeten zijn, ervaar ik niet als zodanig, leefregels van "de gemiddelde mens", ze zeggen mij niets en ik kan en vooral wil er ook niks mee!
Een zonderling die meende 'gewoon' mee te kunnen doen met het doen en laten van het 'gemiddelde'?
De gemiddelde mens in mij voelt bijna paniek als hij er aan denkt.
De zonderling in mij denkt;
Hoe nu verder?
Wat anders kon er bij dit stukje geplaatst worden dan een gewone afbeelding, zonderling geworden doordat hij niets met dit schrijfsel te maken heeft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten