Duisternis.
Die andere wereld, die niet de mijne is, nooit was en waarin ik niet wens te verkeren?
Word ik toeschouwer en heb ik nog iets te leren?
Raak ik hem aan, voorzichtig alsof het een voorwerp betreft waarvan je niet weet of het hard of zacht, koud of heet, gevaarlijk of ongevaarlijk is?
Wakker geworden en steeds wakker wordende, schrik ik en eigenlijk wil ik er van weg.
Toch voel ik dat ik er nog iets in te leren heb.
Het doet me pijn en geeft me gevoelens van eenzaamheid die ik nooit meer dacht te hoeven ervaren.
Hart, verstand, intuïtie....ze lijken me even in de steek te laten.
Het lijkt zo makkelijk, alleen Nee zeggen en verder gaan.Maar het is niet zozeer verleiding die me trekt...en relativeren lukt al helemaal niet, het lijkt me zelfs zéér ongepast.
Alsof het voor het eerst in mijn leven zo voelt;
Ben ik wel van deze wereld?
Op dit moment van schrijven voel ik mij eenzaam en verdrietig...op een door mij nog ongekende manier.
Ik kan, mag en wil niet meer vluchten, die tijd is voorgoed voorbij, maar wat nu, hoe verder?
De bron waar ik altijd uit putte zwijgt op dit moment.
Hallo Walter,
BeantwoordenVerwijderenJe klinkt wat droevig en een beetje ongerust om al het nieuwe dat jou tegemoetkomt, of vergis ik me? Ja een verliefdheid doet wat met een mens he. Het kan leuk zijn, maar ook verwarrend en al het bekende ondersteboven halen. Neem je tijd, Walter, stilaan krijgt alles wel zijn plaatsje terug. Ik zou ook zeggen, blijf dingen doen die jou goed doen, dit is een basisrecept om het vol te houden in een woelige periode, mij meegegeven door één van mijn vorige begeleiders...
Welterusten, Walter!
Ik geef je een aai over je bol en een warme knuffel.
BeantwoordenVerwijderenFijne dag vandaag en op naar een gezellig weekend.
walter; jij zit met een zwaar dilemma.....vergeet niet te genieten en te leven!
BeantwoordenVerwijderen