Dat wat nergens over gaat.

 Dit is absoluut geen niet-foto, hij heeft dan ook totaal niets met het onderstaande niet-schrijfsel te maken.

Zou het helpen mij eens een tijd te gaan richten op dat wat nergens over gaat?
Niet over de wereld, niet over lichaam of geest en zelfs niet over jou en mij, maar vooral niet over mij.
Er valt trouwens steeds minder te schrijven over mij, door mij of via mij.
Ik ben 'MIJ' een beetje kwijt geraakt, let wel; een beetje!
( Overigens dit is een semi- cynisch  niet-schrijfsel, althans een poging daartoe.)
Jezelf zogenaamd kwijt zijn duidt eigenlijk op een dwangmatige behoefte aan overzicht en controle over alles wat het leven inhoudt.
Het tegenovergestelde daarvan zou dus min of meer kunnen zijn; Je overgeven aan dat wat nergens over gaat.
Maar dan zijn er de signalen van het lichaam ( Het mijne heeft nog steeds allerlei verontrustende onduidelijke symptomen en wacht op de afspraak met een ook niet wetende specialist!)
Je kan hier al uit opmaken dat ik mijn vertrouwen helemaal richt op de "ook-niet-wetende-specialist.....( grapje*)
De draad ( wederom) kwijt tijdens dit schrijven, merk ik toch dat ik ergens in lijk te gaan slagen, namelijk een heel acceptabel niet-schrijfsel.
Tegelijkertijd hang ik hierdoor iets aan de grote klok over hetzelf die ik ben, dat menig mens liever verstopt voor 'de buitenwereld', de buitenwereld van de schone schijn, soms verpakt in pogingen die lijken op 'eerlijkheid en openheid'. Lang leve het niet schrijfsel, het voordeel van niet-schrijfsels is dat het de schrijver waarschijnlijk aan het eind van het geschrevene geen enkele voldoening geeft.
Daarentegen geeft het misschien juist wel weer de niet-voldoening die bij een niet-schrijfsel past.

En zo heb ik waarschijnlijk toch weer iets verwoord dat ik eigenlijk liever voor mijzelf had gehouden...