Of ik hier een stuk van zijn verhaal wilde plaatsen vroeg hij mij.
Ja, dat wilde ik wel.
Hij wilde echter wel anoniem blijven...ik moest er om glimlachen en beloofde het hem.
Het was inmiddels vierenhalf jaar geleden dat hij 'alles' achter zich had gelaten, verslavingen overwonnen en oude patronen had los gelaten.
Dat is toch geweldig, complimenteerde ik hem.
Hij werd stil en keek mij enigszins leeg aan.
'Alles losgelaten, maar ook veel kwijtgeraakt. Houvasten die illusies waren, maar die ik toch mis. De surrogaat zekerheid, ik mis 'm soms.
Vanaf m'n 26e nooit meer 'vrij' geweest tot mijn 57e. En nu sta ik alweer vierenhalf jaar naakt in die buitenwereld en doe mee zo goed ik kan.
Soms totaal leeg van binnen, soms vervuld van vreugde over mijn herwonnen vrijheid.
De enige pijn die ik af en toe voel is de pijn van het niet werkelijk kunnen delen hoe dat voelt!
Hoe ik nu in een lichaam van 62 zit dat nog steeds 30 is..
Niet omdat ik dat graag wil, maar omdat ik daarna eigenlijk altijd geleefd heb in een andere dimensie.
De dimensie van de roes, een roes waar bij ik gelukkig ook mijzelf bleef herkennen en zijn.
Ik vroeg hem of hij er verdrietig over was en spijt voelde.
Nee, er hangt geen naamplaatje aan. Het enige dat af en toe sterk in mij speelt is het gevoel van; laat mij maar, laat mij maar alleen zijn met die ik nu ben.
Ik wilde meer vragen, maar hij wendde zijn blik af en keek mij toen ineens grappend aan en vroeg; Wil je koffie met gebak? Nou, gebak heb ik niet hoor!
Nu zittend in de trein schrijf ik zijn verhaal op en hoop hem nog eens te ontmoeten voor een vervolg, want wat ging er werkelijk, ja wat gáát er werkelijk in die man om, wiens ogen verdrietig glimlachen.
De man die anoniem wenst te blijven...
