Het leven gaat door.( Dat wel..)

Dagboek, ja eigenlijk valt onderstaand stukje weer eens onder het label, 'dagboek'.
Je hart luchten..daar heb je toch vrienden voor?
Ja die heb ik, minstens vier waar ik dit soort dingen mee bespreken kan...eigenlijk vijf, ik vergat een mogelijk nieuwe vriendschap.
Waarom dan een bericht van deze aard op een 'openbaar' weblog!
De enige reden die ik kan bedenken is dat dit door mijzelf opgeroepen is door mijn stukje van gister.

( 'Laten we het formeel houden'.)

Want hoe ver kan en durft een mens te gaan als het gaat om het ventileren ( in dit geval een beter woord dan 'delen) van onzekere gevoelens?
Aan de buitenkant gaan we vaak door alsof er niets aan de hand is en eigenlijk strooien we daardoor zand in elkaars ogen en houden 'schone schijn' in stand waar we dan op den duur zelf weer de dupe van worden.
In openhartige gesprekken van intieme en betrokken aard, tussen goede vrienden, kunnen juist eigen 'angsten' en 'onzekerheden', eigen invullingen van wat wel en niet hoort, door elkaar heen gaan lopen en lijk je niet verder te komen dan elkaar 'terecht' te gaan wijzen.
Dan kom ik op het onderwerp dat ik in dit stukje ter sprake wilde brengen...
Het moment dat 'overdenkingen' en persoonlijke levensvragen zó kwetsbaar lijken, dat de openheid van delen even tekort gaat schieten.
Meditatie, gebed, je wenden tot het Hogere in welke vorm dan ook, zelfs al zou je dat dan 'de grote Stilte' willen noemen, lijkt zelfs dan even geen bevrijding meer.
Immers, leven doen we met elkaar, leven doe je als mens tussen de mensen.
Is het onontkoombaar om zo nu en dan, lang of kort, min of meer 'alleen' tussen en met de mensen te leven?
Angst en onzekerheid onder ogen zien, jezelf afvragende; Is dit nou alles wat er is?

( Om mij heen kijkende lijkt bijna iedereen bezig met meer zinnige zaken dan waar ik mee bezig ben.)

( Nog een aanvulling; de ene dag lijken dingen zwaarder te wegen dan de andere dag. Schrijven is een moment opname.)