Ooit op mijn werk, meestal in mijn privé leven...ik kon en kan het niet.
De oppervlakkigheid van de schone schijn.
Bijna lijken het de regels van het spel dat wij mensen behoren te spelen.
Laat niet zien wie je werkelijk bent, dat is gevaarlijk, daar kan je op gepakt worden.
Blijf je positief uiten, dat is veilig of wees de harde mens, ook dat lijkt veilig.
De waaiende winden van je gemoedstoestanden dienen binnen je windscherm te blijven.
Een storm in een glas water, daar zit niemand op te wachten.
Laat niet zien wie je werkelijk bent want...
Want.. doe je dat wel dan is meestal iedereen opgelucht en krijg je vaak te horen;
Ben blij dat je dat zegt over jezelf, ik dacht werkelijk dat ik de enige was!
Nee, alles altijd formeel houden en achter gesloten deuren, dat kan ik niet, dat wil ik niet.
Zo af en toe denk ik; Kon ik dat maar wel, of in ieder geval wat vaker.
Het lijkt dan zoveel rustiger...aan de buitenkant.
O ja, dit bericht heeft wel 'een gesloten deur'.
Ik dacht, kom..laat ik er eens mee oefenen, wie weet bevalt het me!
